GIN (Friday, March 03, 2006)

Απόψε δεν μπορώ καθόλου να κοιμηθώ. Δύο είναι τα ερωτήματα που με βασανίζουν: πρώτον, πώς να βρεθώ ξαφνικά με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στα χέρια μου και, δεύτερον, ποιος είναι ο λόγος που σπανίως αισθάνομαι άνετα, είτε περιβάλλομαι από πολλούς, είτε από λίγους ανθρώπους. Το πρώτο ερώτημα το σκεφτόμουν πολλή ώρα και είναι γεγονός ότι δεν βρήκα ικανοποιητική απάντηση. Τώρα σκέφτομαι περισσότερο το δεύτερο. Σίγουρα αισθάνομαι άνετα όταν είμαι μόνος. Άρα, η πιθανότητα που θέλει το πρόβλημά μου να προέρχεται εξ ολοκλήρου από μένα, μάλλον πρέπει να αποκλειστεί. Η ανησυχία και η αμηχανία που εμφανίζονται όταν βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους, ίσως σχετίζονται με το ότι μεγάλωσα βλέποντας πολύ λίγους ανθρώπους και για πολύ λίγο χρόνο, σε σχέση με τα κανονικά παιδιά. Επίσης, αποφεύγω εσκεμμένα και κατ' εξακολούθησιν τα βλέμματα των άλλων. Υπήρξαν και στιγμές που δεν το έκανα, αλλά τότε το απολάμβανα, για κάποιον λόγο. Εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν κοιτώ - παρά μόνον ελάχιστα και συνήθως κρυφά - τους ανθρώπους στα μάτια.

Λέω να ακούσω ξανά τον δίσκο των Kinks.

Η βελόνα του πικάπ έχει μαζέψει τόσο χνούδι που σχεδόν φταρνίζομαι όταν πλησιάζω το πικάπ. Οι ήχοι ακούγονται αλλοιωμένοι. Έχω μια παλιά οδοντόβουρτσα, ίσως να δώσω λύση στο πρόβλημα αν τη καταβρέξω με οινόπνευμα και τρίψω ελαφρώς τη βελόνα με αυτήν.

Στην αρχή εκνευριζόμουν που δεν έχω δίκτυο στο σπίτι και αναγκάζομαι να δημοσιεύω τα παραληρήματά μου οψίμως. Τώρα δε με νοιάζει και τόσο. Με ενοχλεί μόνο η στιγμή που θα τα διαβάσω την επόμενη μέρα πριν τα τοποθετήσω ως post. Αλλά, κι αυτό δε με χαλάει πια, είναι κάτι σαν το Listerine.

Ο δίσκος έχει πολλές γρατσουνιές. Είναι μάλλον από το πολύ παίξιμο.

Η ώρα είναι 1 και 30. Η γάτα μου, η Ρίτα, κοιμάται και πάλι. Στην ίδια θέση, στην ίδια στάση. Μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό, θα το εκλάβω ως αξίωμα από δω και πέρα. Δεν πρόκειται επίσης να αλλάξει και η τάση μου να την ξυπνώ αγενώς και θορυβωδώς. Συνήθως έτσι φέρομαι σε όποιον συμπαθώ.

Η τελευταία σοβαρή συζήτηση στην οποία συμμετείχα ήταν πριν από 2 εβδομάδες περίπου. Ο χώρος ήταν μια ταβέρνα και το θέμα ήταν "κατά πόσο η άνεση μεταξύ δυο ανθρώπων (άνδρα - γυναίκας) επιτρέπει το πέρδεσθαι αμφοτέρων, χωρίς να δημιουργείται θέμα τακτ". Δεν κάνω πλάκα, μιλούσαμε για πορδές και ντροπές καθ' όλη τη διάρκεια της συνεστίασης.

Ο δίσκος κόλλησε στο Sunny Afternoon. Η στατιστική που προκύπτει λέει πως αυτό είναι το πιο πολυπαιγμένο κομμάτι του δίσκου.

Μου αρέσουν πολύ οι δίσκοι βινυλίου. Τώρα, σκοπεύω να ακούσω έναν από τους πλέον αγαπημένους μου: Lucifer's Friend - "Banquet". Όταν τον πρωτοάκουσα, ήμουν μαθητής 1ης Λυκείου. Από τότε, δεν ξανάκουσα κάτι παρόμοιο. Η μοναδικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Η γάτα φταρνίστηκε και ξύπνησε από το σόλο των πνευστών. Ωστόσο, κούνησε μόνο το κεφάλι της και ξαναβυθίστηκε στη ρέμβη. Πράγμα που μάλλον οφείλεται στο σόλο των εγχόρδων που ακολούθησε.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα λέγεται "Ask the dust" και είναι του John Fante, μέντορα του Bukowski. Κατάλαβα ακόμα πιο πολλά για τον Bukowski και το γράψιμό του μετά από την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου. Αν και διάβασα το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου στην τουαλέτα (παρεμπιπτόντως, είναι σίγουρα η μικρότερη τουαλέτα του κόσμου) δε νιώθω καθόλου άσχημα. Ίσα ίσα, του έδωσα την πρέπουσα προσοχή.

Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η επόμενη σοβαρή συζήτηση της οποίας θα γίνω μάρτυρας και κοινωνός. Ελπίζω να μην αφορά στη θρησκεία.

Διψάω πολύ. Καλύτερα να φέρω ένα Ζαγόρι να το χω δίπλα μου. Φταίει μάλλον το γεγονός ότι πίνω τζιν. Τώρα θυμήθηκα και ένα τραγούδι των Skin Alley το οποίο λέει: "I've been living in sin, I've been smokin' cigars and drinkin' gin".

Μόλις ανακάλυψα ότι το νερό είναι η λύση στο πρόβλημά μου. Διάολε, είναι πιο νόστιμο κι από τον ιδρώτα του θεού, όπως θα έλεγε και ο Bart Simpson. Κατέβασα αργά τρεις γουλιές και τώρα απολαμβάνω ξανά το τραγούδι που λέγεται "Spanish Galleon".

Αυτοί οι τύποι που δημιούργησαν το South Park έχουν καταπληκτικές ιδέες. Σήμερα, πριν πάω στη δουλειά, είδα ένα επεισόδιο στον υπολογιστή. O Cartman ήθελε να σπάσει πλάκα με τον Butters, ως συνήθως. To επεισόδιο ξεκίνησε με τον Cartman να συναντά τους υπόλοιπους τρεις και να τους ανακοινώνει ότι μόλις έκανε στον Butters ένα Hitler. Αυτό που είχε κάνει ήταν ότι έβαλε το δάχτυλο στην κωλοτρυπίδα του και πασάλειψε τον Butters στο σημείο ανάμεσα στη μύτη και το στόμα, ενώ εκείνος κοιμόταν. Το αποτέλεσμα ήταν ο Butters να ξυπνήσει με ένα σκατένιο χιτλερικό μουστάκι (δεν κοίταξε και στον καθρέπτη ο μαλάκας) και να ρωτά καθ' όλη τη διάρκεια του επεισοδίου: "Heey yyoouu guys...something sssmellls funny, don't you think?". Θέλω να μου δοθεί κι εμένα η ευκαιρία κάνω Hitler σε κάποιον. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα στο στρατό, σε έναν λοχία που μου την έσπαγε.

Η ώρα είναι 2 και 17. Η γάτα κοιμάται, έχοντας μετατοπίσει μόνο το πίσω δεξί πόδι της μερικές μοίρες.

Ο δίσκος των Lucifer's Friend έχει επίσης γρατσουνιές.

Η στρατιωτική σκελέα που φορώ για πυζάμα με ζεσταίνει πλέον πάρα πολύ. Έχει και μια τεράστια τρύπα, στο σημείο που καλύπτει τη βουβωνική χώρα. Εκείνο είναι το πιο δροσερό σημείο.

Το τζιν τελειώνει και δεν έχω απόθεμα. Δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ και αύριο το πρωί έχω ιδιαίτερο μάθημα. Μήπως μια μπίρα θα με βοηθούσε;

Amstel. Όχι γιατί έτσι μου αρέσει (θα προτιμούσα μια Staropramen) αλλά γιατί είναι η μόνη που έχω, τόσο σε θέμα μάρκας, όσο και σε θέμα διαθέσιμης ποσότητας.

Αύριο λέω να γράψω μουσική στον υπολογιστή. Κάτι κινηματογραφικό ίσως.

Μάλλον ήρθε η ώρα να πέσω στο κρεβάτι. I've been living in sin, I've been smokin' cigars and drinkin' gin...