Μπάλα (19/5/2006)

Η τηλεόραση, συνέβαλε στην καταστροφή της αθωότητάς μας. όχι ότι αν δεν υπήρχε θα τη γλιτώναμε. Απλώς, επίσπευσε τη διαδικασία. Ανέφερα πιο πριν την «Οθόνη της Ροκ». Την είχε στην ΕΡΤ2, κάθε πρωί στις 11, αν θυμάμαι καλά, εκεί κάπου στα τέλη του '80. Αναμνήσεις από δεύτερο χέρι. Έβλεπες ανθρώπους να παραληρούν στον ήχο κι όλα αυτά, 20 χρόνια πριν. Κάπου κάπου πεταγόντουσαν, μια ο Φέρρης και μια ο Παναγιωτίδης και εξηγούσαν. Οι μέρες που ήμουν απογευματινός στο σχολείο ήταν οι καλύτερες. Έλειπαν όλοι από το σπίτι. Είχαμε ακόμη ασπρόμαυρη τηλεόραση. Καθόμουν κοντά στη συσκευή και βυθιζόμουν στον αναλογικό ήχο. Έχανα συνήθως την πρώτη ώρα στο σχολείο, καθώς συνερχόμουν από το σοκ.

Το σχολείο

Το πρώτο κοινωνικό περιβάλλον εκτός οικογενείας. Ξόδεψα τον περισσότερο χρόνο μου στο σχολείο προσπαθώντας να συμβιβάσω την άριστη απόδοση στα μαθήματα με την χλεύη των περισσοτέρων, εκφραζόμενη με επίθετα και χαρακτηρισμούς του τύπου «φλώρε», «φυτό», «μονοκοτυλήδονο» και λοιπά. Μια σύντομη περίοδος που ανέβασε την «παρουσία» μου ήταν όταν συνεργάστηκα με ένα συμμαθητή στην διανομή πορνογραφικών εντύπων σε συμμαθητές. Εκεί ένιωθα σαν μαφιόζος και μου άρεσε. Σύντομα όμως η περίοδος των «Ταρατατά» τελείωσε και απρόθυμα επέστρεψα στο συνηθισμένο μου status. Σπαζόμουνα με τη συμπεριφορά των συμμαθητών μου, αλλά τους διέλυα στο μπιλιάρδο, τουλάχιστον!

Το μπιλιάρδο ήταν - ξέρω πως επαναλαμβάνομαι - φοβερή διαφυγή. Για μια περίοδο αντίπαλος μου ήταν ο επονομαζομενος «Μούμιας». Ο Μούμιας ήταν ένας τύπος κοκαλιάρης, με πεταχτά δόντια, ο οποίος ξεστόμιζε ανοησίες που έκαναν και τους πιο δυνατούς άνδρες να κλαίνε. Ήταν ορντινάτσα του Λάζαρου, ενός άλλου παρόμοιου τύπου. Οι δυό τους μπορούσαν να προκαλέσουν μείζονα καταστροφή, ακόμη και αν απλώς ανοιγόκλειναν συγχρονισμένα τα μάτια τους. Η απόλυτη χημεία.

Μετά, όλα αυτά - και πολλά άλλα - ξεπεράστηκαν, γιατί ήρθε ο Μπουκόφσκι. Το τελειωτικό χαστούκι στην αθωότητα. Η λογοτεχνία, το κάπνισμα, η trash TV, το ραδιόφωνο, τα κορίτσια, η συλλογή δίσκων, τα πάρκα, η κιθάρα, τα λεωφορεία, αρκετοί καυγάδες, όλα αυτά γάμησαν την αθωότητά μου. Και τη ζωή μου θα έλεγα, αλλά σε αυτή την περίπτωση ήταν στο χέρι μου να το σταματήσω. Οπότε φταίω εγώ. Και για πολλά άλλα.

Το Λύκειο ήταν σοκαριστικό, θα έλεγα. Έπαιζε βέβαια ρόλο και το γεγονός ότι είχε 1800 μαθητές. Πολυκλαδικό. Έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους από το Λύκειο στα πιο απίθανα μέρη. Κυρίως στο στρατό, στην αστυνομία ή σε κάποιο παγκάκι, λιωμένους. Το Λύκειο ήταν μια τεράστια κυψέλη. Θα έλεγα πως ανήκα στους κηφήνες. Βασίλισσα δεν υπήρχε. Ή, μάλλον, υπήρχε αλλά άλλαζε κάθε βδομάδα.

Στο λύκειο άρχισα να ωριμάζω πολιτικά. με λίγα λόγια, να καταλαβαίνω πιο εύκολα τα λόγια των γονιών μου.

Η ιδέα της σαρκικής απόλαυσης έγινε πραγματικότητα στο Λύκειο. Και η ιδέα της φιλίας έπαιρνε μια άλλη τροπή, πιο επικίνδυνη. Όλοι γινόμασταν απαιτητικοί, εριστικοί, οριοθετούσαμε το «χώρο» μας. Υπήρχαν παιδιά που κατακλύζονταν κυριολεκτικά από τη συμφεροντολογία του ανταγωνισμού και γινόντουσαν μικρές αηδιαστικές μέγαιρες, πουτανάκια των φιλόδοξων γονιών τους με τις μεζονέτες, τα ημιπολυτελή αυτοκίνητα και το σκύλο αγριεμένο στην αυλή. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς έριδες ματαιοδοξίας να εκτυλίσσονται στα διάφορα τμήματα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του μαθήματος.

Υπήρχαν, κατά κύριο λόγο, τρεις τύποι μαθητών. Αυτοί που ενδιαφέρονταν για το μέλλον τους, αυτοί που δεν ενδιαφέρονταν για το μέλλον τους και αυτοί που το μέλλον τους ενδιαφερόταν γι' αυτούς.

Υπήρχαν επίσης πολλοί τύποι κοριτσιών. Γυναικών θα έλεγα. Η καθεμιά με τα κολλήματα και τις ευαισθησίες της. Οι κοπέλες στο σχολείο γράφανε, νιώθανε, κλαίγανε, σχεδιάζανε, ονειρεύονταν. Εμείς απλώς παίζαμε μπάλα.