Κοινωνική προσφορά (Tuesday, April 18, 2006)

Σήμερα έλαβα το ακόλουθο μήνυμα στο κινητό μου:

«Απολαύστε το ταξίδι οδηγώντας προσεκτικά. Η ζώνη και το κράνος σώζουν ζωές. Το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών και η Cosmote σας εύχονται Καλό Πάσχα»


Μάλιστα. Κοινωνική προσφορά του υπουργείου. Κι εγώ έλεγα, τι μου έλειπε, όλα τα έχω, λεφτά, νορμάλ δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι δικό μου με μπαξέ, 2 ροτβάιλερ, ενυδρείο με ψάρια τύπου «Μονομάχος», Home Cinema, εξοχικό στο Πρώτο Πόδι (ο «πους της καθέτου» που λέει και ο πατέρας μου), τροχόσπιτο στο Δεύτερο, σκήτη στο Τρίτο. Αλλά ένιωθα ενα κενό ρε παιδί μου, σα να έλειπε κομμάτι από το παζλ. Και ήρθε αυτή η κοινωνική προσφορά να γεμίσει το κενό αυτό και να διαλύσει το ψυχολογικό μαρασμό μου. Έχω ολόκληρο υπουργείο να με σκέφτεται, δεν είμαι μόνος.


Ρε, δε πάτε στο διάολο λέω εγώ; Με τι θράσος πουλάτε κοινωνική προσφορά στον κόσμο; Γράψατε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις στη βουβωνική σας χώρα και τώρα πουλάτε κοινωνικό σαβουαρβιβρισμό; Πού είναι η αξιοπρεπής ζωή που δικαιούται ο κάθε πολίτης; Πού είναι η χειροπιαστή κοινωνική προσφορά; Τι να τα κάνω τα μηχανογραφημένα γλυκόλογά σας ρε κωλόπαιδα; Μπασταρδοφανφαρονιστές της εξουσίας; Ακούς εκεί «καλό ταξίδι»! Με τα λεφτά που έχω ούτε μέχρι τη Σίνδο δε μπορώ να πάω (inside joke αυτό, για Θεσσαλονικείς μόνο), κι εσείς μου εύχεστε καλό ταξίδι και να φοράω ζώνη;


Σήμερα, παρεμπιπτόντως, κάποιοι άφησαν μια παλιά ηλεκτρική κουζίνα κάτω από το σπίτι μου. Είχε κι ένα σημείωμα πάνω που έγραφε «μην τη σηκώσετε παρακαλώ, είναι να την πάρει μια φτωχή κυρία». Αυτό ήταν το πρώτο θέαμα που αντίκρισα ξεμυτίζοντας. Μου έφτιαξε τη μέρα. Υπάρχουν και άνθρωποι, ανάμεσα σε ποντίκια. Σαν εκείνα τα ποντίκια που είδα κάποτε να πετούν στα σκουπίδια τεράστιες ποσότητες φαγητών που είχαν περισσέψει από εγκαίνια κυριλοφραπεδοκωλάδικου. Και δίπλα, αστεγος, να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Οι φτωχοί δεν είναι μόνο περήφανοι. Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας.