Anti-Everything (8/9/2006)

Σήμερα, δεν πήγα στη δουλειά. Έτσι, για σπάσιμο. Η δικαιολογία ήταν - και παραμένει - η εξής: «Δεν είμαι καλά». Κανείς από τη δουλειά δεν μου τηλεφώνησε να ζητήσει περαιτέρω εξηγήσεις. Υπέροχο πράγμα. Πήρα το αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε τρεις μαντραχαλαίοι και πήγαμε στο βουνό, στο Χορτιάτη. Σχεδόν κάτω από τις κεραίες. Ανάμεσα σε αγελάδες, ένα σκύλο, περιττώματα των προηγουμένων και σκόνη, βρήκαμε ένα δέντρο, καθήσαμε υπό σκιάν και, ως εκ θαύματος, λύσαμε τα υπαρξιακά μας και είχαμε και bonus συμπέρασμα για την ανισορροπία των γυναικών που περάσαν από τη ζωή μας και την γαμήσαν ευθαρσώς και επαρκώς. Ήταν υπέροχα. Και οι τρεις μας ήμασταν πονοκεφαλιασμένοι, ανήσυχοι, οργισμένοι και απογοητευμένοι πριν την εκδρομή αυτή. Μετά νιώθαμε τόσο ήρεμοι που πήγε ο καθένας σπίτι του να κοιμηθεί. Πριν από καμία ώρα ξύπνησα.

Φυσικά, και την Δευτέρα αλλά και κάθε επόμενη μέρα, δεν πρόκειται να πάω στη δουλειά. Επειδή δεν είμαι καλά. Κανείς δεν θα τηλεφωνήσει να με ρωτήσει το γιατί. Ακόμα καλύτερα. Θα το κάνω μέχρι εκεί που δεν θα πάει άλλο. Ύστερα, θα βρώ άλλη δουλειά. Μπορεί και να κάνω δική μου επιχείρηση: Μπουρδέλο κατοικιδίων. Θα φέρνει κάθε ταγερού το μαλτεζάκι της και θα του προσφέρω την ηδονή με παρτενέρ της ράτσας του. Ίσως και να κάνω διασταυρώσεις στα κρυφά: Τσιουάουα με Σαρ-Πέι, Χάσκι (και Αντι-χάσκι) με Κόκερ, Κόπρο μέ Κόπρο.

Ομολογώ, ωστόσο, πως η ψυχολογική μου κατάσταση βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. Τη νύχτα, φυσικά, υπάρχει πρόβλημα.

Πριν λίγο, πετάχτηκα στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Πείνασα και έκανα την καρδιά μου (και το στομάχι μου) πέτρα, τρώγοντας μια αηδία. Όσο καθόμουν εκεί, είχα δίπλα μου τρεις τύπους που συζητούσαν, βλέποντας την ομιλία του μαλάκα στην τηλεόραση. Οι δύο ήταν καραμανλικοί ενώ ο τρίτος έλεγε τις γνωστές μαλακίες του τύπου «ένας Γιώργος Παπαδόπουλος μας χρειάζεται. Τώρα θα ήμασταν 40 χρόνια μπροστά». Με φανταζόμουν να εισβάλλω κρυφά στα σπίτια τους κάποιο μεσημέρι και, ανοίγοντας το καπάκι του φαγητού που ετοίμαζε η γυναίκα του καθενός, να απιθώνω μια κουράδα, ολοδική μου, ανάμεσα στα φασολάκια, στο κρέας, στα μακαρόνια. Εν τω μεταξύ, όλοι τους είχαν κάτι κοινό: έπαιζαν στο χέρι τους μπεγλεροκομπόλογο και - ειδικότερα ο τρίτος, ο χουντομαλάκας - είχε ύφος χιλίων καρδιναλίων, όταν μιλούσε, όρθιος, κάνοντας έντονες κινήσεις. Άλειψα με προσοχή λίγη μουστάρδα στο ελεύθερο κάθισμα του τραπεζιού των άλλων δύο, λίγο πριν καθίσει ο χουντικός μετά από επίμονη προτροπή των άλλων. Ύστερα έφυγα, παρατηρώντας πως το παντελόνι του ήταν Armani. Το καλό είναι ότι σίγουρα θα τον ξανασυναντήσω γιατί είναι της γειτονιάς. Μπορεί και να σκεφτώ κάτι καλύτερο την επόμενη φορά. Ίσως και να τον απειλήσω, έτσι για πλάκα. Εξ άλλου, πώς αλλιώς θα καταπολεμήσω την ανία μου;

Χθες πάντως (όπως και μια εβδομάδα πριν) είχα και ένα «τυχερό»: Στο μαγέρικο που έφαγα το μεσημέρι, από κείνα τα φοιτητικά, μια κοπέλα, μέλος τετραμελούς παρέας όμορου τραπεζιού με κοιτούσε επίμονα καθ' όλη τη διάρκεια που εγώ μασουλούσα. Την κοιτούσα κι εγώ, ώσπου άρχισε να χαμογελά. Ύστερα, πλήρωσα κι έφυγα.

Σήμερα, πάντως, είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα στο δρόμο. Την κοιτούσα. Ύστερα, είδα κι άλλη. Παραπέρα, ακόμη μία. Γενικά, είδα πολλές όμορφες κοπέλες. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, νομίζω.

Τώρα τελευταία, κάνω συχνά κάτι που φανταζόμουν ότι θα έκανα τόσο συχνά σε κάποια φάση της ζωής μου: Βγαίνω μόνος, περπατώ για ώρες και καταλήγω σε κάποιο μαγαζί, πίνοντας στη μπάρα. Πολλές φορές κάθομαι και σε τραπεζάκι, υποκρινόμενος πως διαβάζω εφημερίδα. Στην πραγματικότητα, παρατηρώ τους ανθρώπους για να έχω κάτι να σκέφτομαι τα βράδια. Απόψε θα κάνω το ίδιο. Μόλις τελειώσω τη μαλακία που γράφω, θα βγώ να την ποστάρω και μετά θα πάω για κοινωνική μελέτη. Εύχομαι να μην συμπίνω με κανένα σπασαρχίδη. Μπορεί και να μιλήσω σε κάποιον άνθρωπο. Όχι για πολύ.

Με τους φίλους που εξεδράμομεν σήμερα, αποφασίσαμε να πηγαίνουμε πότε πότε σε μέρη με κόσμο και να κάνουμε νέες γνωριμίες. Απλά περιμένω πότε θα ξεφουσκώσει κι αυτή η μαλακισμένη ιδέα. Προς το παρόν, ούτε καν το δοκιμάσαμε. Προσομοιωτής επικοινωνίας, κανονικά. Όλο λέμε ότι θα διευρύνουμε τον κύκλο μας με νέο κόσμο αλλά καταλήγουμε να παρατάμε την ιδέα γιατί βαριόμαστε. Βαριόμαστε να μιλήσουμε για μας, να ανταλλάξουμε απόψεις, να χαμογελάσουμε, να κάνουμε πλάκα. Προτιμάμε να πίνουμε καφέ και να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα αυτού του κόσμου. Μεγάλοι μαλάκες δηλαδή. Και το ξέρουμε. Και μας αρέσει.

Ώρα να βγώ. Οσφραίνομαι την ενέργεια των ανθρώπων έξω, την αγάπη τους για τη ζωή, την επικοινωνία, τη συνύπαρξη. Θα γίνω κι εγώ κοινωνός αυτής της κατάστασης. Θα αποκτήσω συνοδοιπόρους στη μοναχική πορεία της ζωής, blah blah, bloody blah... καλά, είναι δυνατόν να σκέφτομαι τέτοιες παπαριές: EINAI ΔΥΝΑΤΟΝ;