Bored to be wild (24/8/2006)

Κι έτσι, ένας ακόμη πόλεμος πέρασε χωρίς ουσιαστικά να γίνει τίποτα για να εξαφανιστεί η εν λόγω έννοια από προσώπου γης. Τι πέρασε δηλαδή, προπαρασκευαστική διαδικασία ήταν για αυτό που θα ακολουθήσει: ένας χειρότερος πόλεμος. Κι εμείς, όλοι, ως μαλάκες, πληρώνουμε τα σπασμένα των Ισραηλινών. Και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα σπασμένα πολλών άδικων πολέμων (τι λέω τώρα, υπάρχει δίκαιος πόλεμος;). Αναδρομική αφύπνιση, αντίδραση εκ των υστέρων. Bored to be wild. Κανονικά. Αλλά, γι' αυτά έγραψαν πολύ καλύτερα κάποιοι μέσα από τα μπλογκς, ειδικότερα δε κάποιοι μέσα από το bloghood (δε συνηθίζω να παινεύω το σπίτι μου αλλά άμα λάχει το κάνω κιόλας και δε με νοιάζει). Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Όσον αφορά την πραγματική αντίδραση, αυτή που πρέπει να γίνει για να ΑΛΛΑΞΕΙ κάποια πράγματα και όχι απλά να σταματήσει καταστάσεις, την βλέπω να συνεχίζει να υφίσταται ως αφηρημένη μόνο έννοια. Με λίγα λόγια, όλοι λυπόμαστε όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, συμπάσχουμε, οργιζόμαστε αλλά μετά, τι; Τίποτα φυσικά. Το ανθρώπινο είδος στη χειρότερη περίοδό του, οι μοναδικοί εκπρόσωποι του διποδισμού στη φύση είναι ένα μάτσο σκατωμένα πλάσματα, προσπαθώντας ο καθένας να κάνει τα σκατά του να μυρίζουν λιγότερο από αυτά των άλλων. Όλα βρωμάνε όμως. Αλλά είπαμε, να μη σας πρήζω τα ούμπαλα (ωραία λέξη αυτή, την άκουσα τις προάλλες, σκέφτηκα ότι είναι ηχοποίητη αλλά μετά δυσκολεύτηκα τα φανταστώ κάποιον του οποίου τα αρχίδια κουνιούνται παράγοντας θορύβους όπως «ουμπ... ουμπ»). Τέλος πάντων, το συμπέρασμα είναι και πάλι, bored to be wild.

Κάψανε και το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής («κάψανε» και όχι «κάηκε»). Απολαυστικό θέαμα. Ολόκληρη χερσόνησος με δάσος και πυροσβεστικούς κρουνούς ανά 30 χιλιόμετρα. Περισσότερες πιθανότητες έχει κάποιος να συναντήσει παγκολίνους παρά κρουνούς στη Χαλκιδική. Φαντάζομαι πως κάποιοι εκεί στο δεύτερο πόδι θα τρίβουν τα βρωμόχερά τους από τώρα για του χρόνου. Και οι καημένοι οι τρέντηδες; Τα μπίτς μπάρ; Πώς θα δουλέψουν τώρα αυτά τα πολιτιστικά κέντρα; Πού θα μεταφέρουν πλέον την αστική τους αύρα οι πολιτισμένοι θεσσαλονικείς; Στο δεύτερο πόδι, στις τελευταίες παρθένες παραλίες. Θα ρουφάνε τις γυαλιστερές υπό τους avant garde ήχους του Κιάμου. Όπως στο Χορευτό Πηλίου δηλαδή, όπου είχα την τύχη και την ατυχία να παραθερίσω φέτος. Σε κάμπινγκ με οικογένειες. Πολλές οικογένειες. Με αυτοκίνητα και τηλεοράσεις να παίζουν όλη μέρα, είτε βρισκόταν κάποιος εκεί να παρακολουθεί, είτε όχι. Κοιτώντας τις σημειώσεις μου σχετικά με τη νέα κοινωνική μελέτη που ετοιμάζω (τιτλοφορείται «Η Γιαγιά μου η Μαστούρω, πήρε μηχανή Εντούρο»), θα σταθώ σε δύο μνημειώδη παραδείγματα, από τον χώρο του κάμπινγκ φυσικά. Το πρώτο αφορά στον πατέρα της οικογένειας που είχε στήσει τη σκηνή, το τροχόσπιτο, την τραπεζαρία, την τηλεόραση, τη χημική τουαλέτα, την ψησταριά (δίπλα δίπλα αυτά, εξ' άλλου η τσίκνα και η τσίρλα πάνε πακέτο) στο σημείο εγγύς του οποίου σχεδιάζαμε κι εμείς να στήσουμε τις ψωροσκηνές μας. Βρίσκω λοιπόν αυτό τον χώρο (τον μοναδικό σε όλο το κάμπινγκ) και κάθομαι εκεί για να τον «καπαρώσω» στέλνοντας τους υπόλοιπους να φέρουν τα πράγματα (γουστάρω να το παίζω επιλοχίας, υπάρχει πρόβλημα;)... Τέλος πάντων, εκεί που περιμένω και μόλις έχω ανάψει ένα καρκινοσωλήνα, σκάει μύτη ο πατέρας της οικογένειας με ένα αυτοκίνητο μήκους 6 μέτρων και παρκάρει. Ανοίγει το παράθυρο και του λέω «θα στήσουμε δυο σκηνές εδώ, μπορείτε να πάτε λίγο πιο εκεί;». Η απάντησή του: «ναι, αλλά εγώ εδώ παρκάρω το αυτοκίνητό μου!»...«έχει χώρο και πιο εκεί, δεν στήνει κανείς εκεί γιατί δεν έχει δέντρα... εξ' άλλου είναι πάλι δίπλα στη σκηνή σας» του απαντώ... «ναι, αλλά εκεί έχει ήλιο!» μου λέει! Άρχισα να σκέφτομαι ότι πιθανότατα μπέρδεψε τις έννοιες camping και parking αλλά δε φαινόταν και τόσο βλάκας. Πρωταθλητής της μαλακίας ήταν μάλλον. Ευτυχώς, βγήκε η γυναίκα του από το τροχόσπιτο και τον συνέτισε, ενώ εγώ απολάμβανα τον αιθέριο ήχο της στιχομυθίας τους η οποία περιείχε μόνο προτάσεις με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, ενίοτε και κάποιο επιρρηματικό προσδιορισμό του τύπου «'σα κατ'»...Anyway... Η δεύτερη περίπτωση, πιο απλή αλλά εξ' ίσου φροϋδική, αφορούσε έναν άλλο τύπο, 25άρη, ο οποίος καθόταν συνεχώς σε μια καρέκλα μπροστά στο τροχόσπιτό του, μόνος, έχοντας ένα φορητό ραδιοσιντί να παίζει το live (μπορεί να ήταν και bootleg, θα σας γελάσω) του Κιάμου με την ένταση στο 11, τουλάχιστον 18 ώρες το 24ωρο! Δεν φαινόταν ιδιαίτερα σεκλετισμένος αλλά πού και πού σφάλιζε τα βλέφαρά του και αφηνόταν στις αστρικές μελωδίες του σιντί. Ήταν σίγουρα άνετος και cool που μπορούσε επιτέλους κι αυτός να γαμήσει τις ζωές άσχετων ανθρώπων για 15 μέρες επειδή τον υπόλοιπο χρόνο κάποιοι άλλοι γαμάνε τη δική του. Πώς ξέρω ότι ήταν το σιντί του Κιάμου; Δεν άντεξα και τον ρώτησα! Και μετά, με ρώτησε αυτό που φοβόμουν: «Σου αρέσει ο Κιάμος; Δεν είναι γαμάτος;». Τον κοίταξα με ένα ηλίθιο βλέμμα και αποχώρησα. Η επόμενη (και μοναδική) φορά που ξανασκέφτηκα τη φάση αυτή ήταν όταν παρατηρούσα τις μπουρμπουλήθρες της πορδής μου καθώς κολυμπούσα στην - πραγματικά υπέροχη - θάλασσα του Χορευτού.

Και μετά, τελείωσαν οι διακοπές και ήρθε καπάκι ο Δεκαπενταύγουστος. Η θερμοκρασία στους 38 βαθμούς, η ατμόσφαιρα σαν cottage cheese, η γκαρνταρόμπα μου γεμάτη μαύρα ρούχα, το αυτοκίνητο μου πάντα παρκαρισμένο σε σημείο με ήλιο, ο εγκέφαλός μου πουρές, η γάτα να χέζει συνεχώς στο σαλόνι κι εγώ να σκέφτομαι να βγάλω λεφτά πουλώντας summer εκδοχή της εικόνας της Παναγίας με «διαφορά» από το μαύρισμα και Χριστούλη με μπρατσάκια (επαναλαμβάνω, είμαι άθεος και όποιος ενοχλείται να φύγει και να κλείσει την πόρτα).

Καλώς σας βρήκα!!!