Αγγελία (23/9/2006)

Νέος, 29 ετών, με παρουσιαστικό μέσο προς το άσχημο, μορφωμένος, δασύτριχος και ευαισθητούλης, ζητώ γνωριμία με γυναίκα 25 - 35 ετών, ει δυνατόν αριστερών πεποιθήσεων και με ιδιαίτερη προτίμηση σε ταινίες τρόμου της δεκαετίας του '50. Διαθέτω αυτοκίνητο 1300 cc με ABS, EBD, LSD και Ecstasy, εξοχικό στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, δύο Commodore 64 και μια Amiga 500, προφυλακτικά με γεύση χταπόδι, ιστορικό ενδογενούς μανιοκατάθλιψης και τρίκυκλη γαλή. Γνωρίζω από μνήμης όλα τα παραμύθια του Ναζίμ Χικμέτ, τις πρωτεύουσες τουλάχιστον 170 χωρών και τους αρχικούς χρόνους όλων των ανωμάλων ρημάτων της αρχαίας ελληνικής. Οικονομικά εύρωστος με χόμπι τη συλλογή κουτιών μπίρας, τη μαγειρική σε σκοτεινό θάλαμο και τη δημιουργία junk art από σύρμα σε εξατμίσεις αυτοκινήτων. Διαθέτω απλοϊκό χιούμορ, λατρεύω τις αποδράσεις στην εξοχή με οδική βοήθεια, τα-ξίδια και την ανταλλαγή απόψεων. Κατουρώ όρθιος, βάζω μπουγάδα 3 φορές την εβδομάδα και τα πάω πολύ καλά με τις πεθερές. Μερικές φορές παρεκτρέπομαι. Τις περισσότερες φορές καταστρέφω υλικά αγαθά ευτελούς αξίας. Η κοσμοθεωρία μου συμπυκνώνεται γενικότερα στη φράση «το πουλί μου φλόγες βγάζει, λες να είναι πετρογκάζι;»

Οι ενδιαφερόμενες όπως-όπως αποστείλουν μήνυμα ενταύθα. Άει στο διάολο. Ευχαριστώ.

Anti-Everything (8/9/2006)

Σήμερα, δεν πήγα στη δουλειά. Έτσι, για σπάσιμο. Η δικαιολογία ήταν - και παραμένει - η εξής: «Δεν είμαι καλά». Κανείς από τη δουλειά δεν μου τηλεφώνησε να ζητήσει περαιτέρω εξηγήσεις. Υπέροχο πράγμα. Πήρα το αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε τρεις μαντραχαλαίοι και πήγαμε στο βουνό, στο Χορτιάτη. Σχεδόν κάτω από τις κεραίες. Ανάμεσα σε αγελάδες, ένα σκύλο, περιττώματα των προηγουμένων και σκόνη, βρήκαμε ένα δέντρο, καθήσαμε υπό σκιάν και, ως εκ θαύματος, λύσαμε τα υπαρξιακά μας και είχαμε και bonus συμπέρασμα για την ανισορροπία των γυναικών που περάσαν από τη ζωή μας και την γαμήσαν ευθαρσώς και επαρκώς. Ήταν υπέροχα. Και οι τρεις μας ήμασταν πονοκεφαλιασμένοι, ανήσυχοι, οργισμένοι και απογοητευμένοι πριν την εκδρομή αυτή. Μετά νιώθαμε τόσο ήρεμοι που πήγε ο καθένας σπίτι του να κοιμηθεί. Πριν από καμία ώρα ξύπνησα.

Φυσικά, και την Δευτέρα αλλά και κάθε επόμενη μέρα, δεν πρόκειται να πάω στη δουλειά. Επειδή δεν είμαι καλά. Κανείς δεν θα τηλεφωνήσει να με ρωτήσει το γιατί. Ακόμα καλύτερα. Θα το κάνω μέχρι εκεί που δεν θα πάει άλλο. Ύστερα, θα βρώ άλλη δουλειά. Μπορεί και να κάνω δική μου επιχείρηση: Μπουρδέλο κατοικιδίων. Θα φέρνει κάθε ταγερού το μαλτεζάκι της και θα του προσφέρω την ηδονή με παρτενέρ της ράτσας του. Ίσως και να κάνω διασταυρώσεις στα κρυφά: Τσιουάουα με Σαρ-Πέι, Χάσκι (και Αντι-χάσκι) με Κόκερ, Κόπρο μέ Κόπρο.

Ομολογώ, ωστόσο, πως η ψυχολογική μου κατάσταση βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. Τη νύχτα, φυσικά, υπάρχει πρόβλημα.

Πριν λίγο, πετάχτηκα στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Πείνασα και έκανα την καρδιά μου (και το στομάχι μου) πέτρα, τρώγοντας μια αηδία. Όσο καθόμουν εκεί, είχα δίπλα μου τρεις τύπους που συζητούσαν, βλέποντας την ομιλία του μαλάκα στην τηλεόραση. Οι δύο ήταν καραμανλικοί ενώ ο τρίτος έλεγε τις γνωστές μαλακίες του τύπου «ένας Γιώργος Παπαδόπουλος μας χρειάζεται. Τώρα θα ήμασταν 40 χρόνια μπροστά». Με φανταζόμουν να εισβάλλω κρυφά στα σπίτια τους κάποιο μεσημέρι και, ανοίγοντας το καπάκι του φαγητού που ετοίμαζε η γυναίκα του καθενός, να απιθώνω μια κουράδα, ολοδική μου, ανάμεσα στα φασολάκια, στο κρέας, στα μακαρόνια. Εν τω μεταξύ, όλοι τους είχαν κάτι κοινό: έπαιζαν στο χέρι τους μπεγλεροκομπόλογο και - ειδικότερα ο τρίτος, ο χουντομαλάκας - είχε ύφος χιλίων καρδιναλίων, όταν μιλούσε, όρθιος, κάνοντας έντονες κινήσεις. Άλειψα με προσοχή λίγη μουστάρδα στο ελεύθερο κάθισμα του τραπεζιού των άλλων δύο, λίγο πριν καθίσει ο χουντικός μετά από επίμονη προτροπή των άλλων. Ύστερα έφυγα, παρατηρώντας πως το παντελόνι του ήταν Armani. Το καλό είναι ότι σίγουρα θα τον ξανασυναντήσω γιατί είναι της γειτονιάς. Μπορεί και να σκεφτώ κάτι καλύτερο την επόμενη φορά. Ίσως και να τον απειλήσω, έτσι για πλάκα. Εξ άλλου, πώς αλλιώς θα καταπολεμήσω την ανία μου;

Χθες πάντως (όπως και μια εβδομάδα πριν) είχα και ένα «τυχερό»: Στο μαγέρικο που έφαγα το μεσημέρι, από κείνα τα φοιτητικά, μια κοπέλα, μέλος τετραμελούς παρέας όμορου τραπεζιού με κοιτούσε επίμονα καθ' όλη τη διάρκεια που εγώ μασουλούσα. Την κοιτούσα κι εγώ, ώσπου άρχισε να χαμογελά. Ύστερα, πλήρωσα κι έφυγα.

Σήμερα, πάντως, είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα στο δρόμο. Την κοιτούσα. Ύστερα, είδα κι άλλη. Παραπέρα, ακόμη μία. Γενικά, είδα πολλές όμορφες κοπέλες. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, νομίζω.

Τώρα τελευταία, κάνω συχνά κάτι που φανταζόμουν ότι θα έκανα τόσο συχνά σε κάποια φάση της ζωής μου: Βγαίνω μόνος, περπατώ για ώρες και καταλήγω σε κάποιο μαγαζί, πίνοντας στη μπάρα. Πολλές φορές κάθομαι και σε τραπεζάκι, υποκρινόμενος πως διαβάζω εφημερίδα. Στην πραγματικότητα, παρατηρώ τους ανθρώπους για να έχω κάτι να σκέφτομαι τα βράδια. Απόψε θα κάνω το ίδιο. Μόλις τελειώσω τη μαλακία που γράφω, θα βγώ να την ποστάρω και μετά θα πάω για κοινωνική μελέτη. Εύχομαι να μην συμπίνω με κανένα σπασαρχίδη. Μπορεί και να μιλήσω σε κάποιον άνθρωπο. Όχι για πολύ.

Με τους φίλους που εξεδράμομεν σήμερα, αποφασίσαμε να πηγαίνουμε πότε πότε σε μέρη με κόσμο και να κάνουμε νέες γνωριμίες. Απλά περιμένω πότε θα ξεφουσκώσει κι αυτή η μαλακισμένη ιδέα. Προς το παρόν, ούτε καν το δοκιμάσαμε. Προσομοιωτής επικοινωνίας, κανονικά. Όλο λέμε ότι θα διευρύνουμε τον κύκλο μας με νέο κόσμο αλλά καταλήγουμε να παρατάμε την ιδέα γιατί βαριόμαστε. Βαριόμαστε να μιλήσουμε για μας, να ανταλλάξουμε απόψεις, να χαμογελάσουμε, να κάνουμε πλάκα. Προτιμάμε να πίνουμε καφέ και να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα αυτού του κόσμου. Μεγάλοι μαλάκες δηλαδή. Και το ξέρουμε. Και μας αρέσει.

Ώρα να βγώ. Οσφραίνομαι την ενέργεια των ανθρώπων έξω, την αγάπη τους για τη ζωή, την επικοινωνία, τη συνύπαρξη. Θα γίνω κι εγώ κοινωνός αυτής της κατάστασης. Θα αποκτήσω συνοδοιπόρους στη μοναχική πορεία της ζωής, blah blah, bloody blah... καλά, είναι δυνατόν να σκέφτομαι τέτοιες παπαριές: EINAI ΔΥΝΑΤΟΝ;

Bored to be wild (24/8/2006)

Κι έτσι, ένας ακόμη πόλεμος πέρασε χωρίς ουσιαστικά να γίνει τίποτα για να εξαφανιστεί η εν λόγω έννοια από προσώπου γης. Τι πέρασε δηλαδή, προπαρασκευαστική διαδικασία ήταν για αυτό που θα ακολουθήσει: ένας χειρότερος πόλεμος. Κι εμείς, όλοι, ως μαλάκες, πληρώνουμε τα σπασμένα των Ισραηλινών. Και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα σπασμένα πολλών άδικων πολέμων (τι λέω τώρα, υπάρχει δίκαιος πόλεμος;). Αναδρομική αφύπνιση, αντίδραση εκ των υστέρων. Bored to be wild. Κανονικά. Αλλά, γι' αυτά έγραψαν πολύ καλύτερα κάποιοι μέσα από τα μπλογκς, ειδικότερα δε κάποιοι μέσα από το bloghood (δε συνηθίζω να παινεύω το σπίτι μου αλλά άμα λάχει το κάνω κιόλας και δε με νοιάζει). Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Όσον αφορά την πραγματική αντίδραση, αυτή που πρέπει να γίνει για να ΑΛΛΑΞΕΙ κάποια πράγματα και όχι απλά να σταματήσει καταστάσεις, την βλέπω να συνεχίζει να υφίσταται ως αφηρημένη μόνο έννοια. Με λίγα λόγια, όλοι λυπόμαστε όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, συμπάσχουμε, οργιζόμαστε αλλά μετά, τι; Τίποτα φυσικά. Το ανθρώπινο είδος στη χειρότερη περίοδό του, οι μοναδικοί εκπρόσωποι του διποδισμού στη φύση είναι ένα μάτσο σκατωμένα πλάσματα, προσπαθώντας ο καθένας να κάνει τα σκατά του να μυρίζουν λιγότερο από αυτά των άλλων. Όλα βρωμάνε όμως. Αλλά είπαμε, να μη σας πρήζω τα ούμπαλα (ωραία λέξη αυτή, την άκουσα τις προάλλες, σκέφτηκα ότι είναι ηχοποίητη αλλά μετά δυσκολεύτηκα τα φανταστώ κάποιον του οποίου τα αρχίδια κουνιούνται παράγοντας θορύβους όπως «ουμπ... ουμπ»). Τέλος πάντων, το συμπέρασμα είναι και πάλι, bored to be wild.

Κάψανε και το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής («κάψανε» και όχι «κάηκε»). Απολαυστικό θέαμα. Ολόκληρη χερσόνησος με δάσος και πυροσβεστικούς κρουνούς ανά 30 χιλιόμετρα. Περισσότερες πιθανότητες έχει κάποιος να συναντήσει παγκολίνους παρά κρουνούς στη Χαλκιδική. Φαντάζομαι πως κάποιοι εκεί στο δεύτερο πόδι θα τρίβουν τα βρωμόχερά τους από τώρα για του χρόνου. Και οι καημένοι οι τρέντηδες; Τα μπίτς μπάρ; Πώς θα δουλέψουν τώρα αυτά τα πολιτιστικά κέντρα; Πού θα μεταφέρουν πλέον την αστική τους αύρα οι πολιτισμένοι θεσσαλονικείς; Στο δεύτερο πόδι, στις τελευταίες παρθένες παραλίες. Θα ρουφάνε τις γυαλιστερές υπό τους avant garde ήχους του Κιάμου. Όπως στο Χορευτό Πηλίου δηλαδή, όπου είχα την τύχη και την ατυχία να παραθερίσω φέτος. Σε κάμπινγκ με οικογένειες. Πολλές οικογένειες. Με αυτοκίνητα και τηλεοράσεις να παίζουν όλη μέρα, είτε βρισκόταν κάποιος εκεί να παρακολουθεί, είτε όχι. Κοιτώντας τις σημειώσεις μου σχετικά με τη νέα κοινωνική μελέτη που ετοιμάζω (τιτλοφορείται «Η Γιαγιά μου η Μαστούρω, πήρε μηχανή Εντούρο»), θα σταθώ σε δύο μνημειώδη παραδείγματα, από τον χώρο του κάμπινγκ φυσικά. Το πρώτο αφορά στον πατέρα της οικογένειας που είχε στήσει τη σκηνή, το τροχόσπιτο, την τραπεζαρία, την τηλεόραση, τη χημική τουαλέτα, την ψησταριά (δίπλα δίπλα αυτά, εξ' άλλου η τσίκνα και η τσίρλα πάνε πακέτο) στο σημείο εγγύς του οποίου σχεδιάζαμε κι εμείς να στήσουμε τις ψωροσκηνές μας. Βρίσκω λοιπόν αυτό τον χώρο (τον μοναδικό σε όλο το κάμπινγκ) και κάθομαι εκεί για να τον «καπαρώσω» στέλνοντας τους υπόλοιπους να φέρουν τα πράγματα (γουστάρω να το παίζω επιλοχίας, υπάρχει πρόβλημα;)... Τέλος πάντων, εκεί που περιμένω και μόλις έχω ανάψει ένα καρκινοσωλήνα, σκάει μύτη ο πατέρας της οικογένειας με ένα αυτοκίνητο μήκους 6 μέτρων και παρκάρει. Ανοίγει το παράθυρο και του λέω «θα στήσουμε δυο σκηνές εδώ, μπορείτε να πάτε λίγο πιο εκεί;». Η απάντησή του: «ναι, αλλά εγώ εδώ παρκάρω το αυτοκίνητό μου!»...«έχει χώρο και πιο εκεί, δεν στήνει κανείς εκεί γιατί δεν έχει δέντρα... εξ' άλλου είναι πάλι δίπλα στη σκηνή σας» του απαντώ... «ναι, αλλά εκεί έχει ήλιο!» μου λέει! Άρχισα να σκέφτομαι ότι πιθανότατα μπέρδεψε τις έννοιες camping και parking αλλά δε φαινόταν και τόσο βλάκας. Πρωταθλητής της μαλακίας ήταν μάλλον. Ευτυχώς, βγήκε η γυναίκα του από το τροχόσπιτο και τον συνέτισε, ενώ εγώ απολάμβανα τον αιθέριο ήχο της στιχομυθίας τους η οποία περιείχε μόνο προτάσεις με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, ενίοτε και κάποιο επιρρηματικό προσδιορισμό του τύπου «'σα κατ'»...Anyway... Η δεύτερη περίπτωση, πιο απλή αλλά εξ' ίσου φροϋδική, αφορούσε έναν άλλο τύπο, 25άρη, ο οποίος καθόταν συνεχώς σε μια καρέκλα μπροστά στο τροχόσπιτό του, μόνος, έχοντας ένα φορητό ραδιοσιντί να παίζει το live (μπορεί να ήταν και bootleg, θα σας γελάσω) του Κιάμου με την ένταση στο 11, τουλάχιστον 18 ώρες το 24ωρο! Δεν φαινόταν ιδιαίτερα σεκλετισμένος αλλά πού και πού σφάλιζε τα βλέφαρά του και αφηνόταν στις αστρικές μελωδίες του σιντί. Ήταν σίγουρα άνετος και cool που μπορούσε επιτέλους κι αυτός να γαμήσει τις ζωές άσχετων ανθρώπων για 15 μέρες επειδή τον υπόλοιπο χρόνο κάποιοι άλλοι γαμάνε τη δική του. Πώς ξέρω ότι ήταν το σιντί του Κιάμου; Δεν άντεξα και τον ρώτησα! Και μετά, με ρώτησε αυτό που φοβόμουν: «Σου αρέσει ο Κιάμος; Δεν είναι γαμάτος;». Τον κοίταξα με ένα ηλίθιο βλέμμα και αποχώρησα. Η επόμενη (και μοναδική) φορά που ξανασκέφτηκα τη φάση αυτή ήταν όταν παρατηρούσα τις μπουρμπουλήθρες της πορδής μου καθώς κολυμπούσα στην - πραγματικά υπέροχη - θάλασσα του Χορευτού.

Και μετά, τελείωσαν οι διακοπές και ήρθε καπάκι ο Δεκαπενταύγουστος. Η θερμοκρασία στους 38 βαθμούς, η ατμόσφαιρα σαν cottage cheese, η γκαρνταρόμπα μου γεμάτη μαύρα ρούχα, το αυτοκίνητο μου πάντα παρκαρισμένο σε σημείο με ήλιο, ο εγκέφαλός μου πουρές, η γάτα να χέζει συνεχώς στο σαλόνι κι εγώ να σκέφτομαι να βγάλω λεφτά πουλώντας summer εκδοχή της εικόνας της Παναγίας με «διαφορά» από το μαύρισμα και Χριστούλη με μπρατσάκια (επαναλαμβάνω, είμαι άθεος και όποιος ενοχλείται να φύγει και να κλείσει την πόρτα).

Καλώς σας βρήκα!!!

Θαρσαλέως τρέσας (29/6/2006)

Ο νόμος του Murphy καταλαμβάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των γεγονότων που διαδραματίζονται στη ζωή μου τελευταία. Πέρα από το ότι έχει πονέσει το κεφάλι μου από τη φτώχεια, συμβαίνουν και διάφορα άλλα μικροεπεισόδια, ικανά να γαμήσουν τη ζωή μου επαρκώς και με αποτελεσματικό τρόπο.

Το καλό με αυτή την κατάσταση είναι ότι το αυγό (στρουθοκαμήλου) μπαίνει στον κώλο και, επομένως, μια δυναμική και ολοκληρωτική αντίδραση είναι επικείμενη.

Το μεταιχμιακό ηλικιακό σημείο στο οποίο βρίσκομαι επιβάλλει την λήψη ολοκληρωτικών αποφάσεων. Αδυναμία, αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα και αδιαφορία καταλαμβάνουν σημαντικό μέρος της διάθεσής μου. Όλα αυτά επιτείνονται από παράλληλα συμβάντα, με αποτέλεσμα το ταβάνι του δωματίου μου να αποτελεί το σημείο το οποίο προσελκύει το βλέμμα μου κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας (και της νύχτας).

Τα έχω πάρει πολύ άσχημα επειδή, κατ' αρχάς (και όχι κατ' αρχήν, όπως πολύ σωστά με διόρθωσε ο/η annanias), εδώ και 5 χρόνια που περάτωσα τις σπουδές μου, το ανεξήγητα ηλίθιο εμπόδιο του ΔΙΚΑΤΣΑ (πλέον λέγεται ΔΟΑΤΑΠ) έχει καταστρέψει το μοναδικό όνειρο που είχα από μικρός, να βρίσκομαι δηλαδή σε μια αίθουσα με μαθητές και να στίβουμε όλοι μαζί το μυαλό μας για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Η συνταγή, απλή. Πάρτε έναν άνθρωπο που τελείωσε τις σπουδές του με «λίαν καλώς» και ξόδεψε απίστευτο χρόνο και χρήμα για να πετύχει το στόχο του. Προσθέστε έναν ανάλγητο (και αναίτια υπαρκτό) «φορέα» που αποφασίζει εξόφθαλμα να υποβαθμίσει τις σπουδές του ανθρώπου αυτού με το να απαιτεί ένα τεράστιο όγκο μαθημάτων για την «αναγνώριση» (τη λέξη και αυτή!) των πτυχίων του συγκεκριμένου ανθρώπου. Αφήστε τον ΑΣΕΠ να ξεπαγώνει, προς το παρόν. Προσθέστε έναν θάνατο στην οικογένεια. Ανακατέψτε με λίγη φτώχεια σε συνδυασμό με δουλειές του ποδαριού για να μη σας «κόψει» η επιβίωση. Παράλληλα, ζεστάνετε σε μπεν μαρί αρκετή ποσότητα ενδογενούς μανιοκατάθλιψης. Προσθέστε στο μείγμα 12 μήνες στρατιωτική θητεία και μια ανέφικτη πρόταση για διδακτορικό. Ανακατέψτε καλά. Όταν το μείγμα πάρει βράση, τοποθετήστε το σε ένα μεγαλύτερο μεταλλικό σκεύος και, όσο είναι ζεστό, βουτήξτε το κεφάλι σας μέσα μέχρι το σημείο που να μη σκέφτεστε τίποτα.

Η χειρότερη λύση που θα μπορούσε να δώσει κάποιος σε ένα πρόβλημα είναι να το απωθήσει και να προσποιηθεί ότι δεν υπάρχει. Δυστυχώς, αυτή τη λύση έδωσα στα δικά μου προβλήματα.

Όταν όμως όλα οδηγούν σε τσιμεντένιο φράχτη, η λύση είναι να πάρεις αξίνα και να ξεκινήσεις. Μπορεί να διαλύσεις το φράχτη ευκολότερα απ' όσο περιμένεις, μπορεί και να βρείς πίσω του ένα γρανιτένιο τείχος. Τότε, χρειάζεσαι μεγαλύτερη αξίνα. Οι άνθρωποι γύρω σου, οι άνθρωποι που αγαπάς και σε αγαπάνε, μπορούν μόνο να σου δίνουν νερό, να σου σκουπίζουν τον ιδρώτα από το κούτελο, να σε βοηθήσουν να βρείς ένα πιο λεπτό σημείο του τείχους. Κανείς όμως δεν θα σκάψει μαζί σου. Μόνο εσύ. Και αυτό είναι το σωστό.

Λέω να ξεκινήσω λοιπόν. Μάταιος αγώνας; Μπορεί. Αλλά από το σημείο αυτό, μόνο θέληση και τσαγανό. Τέρμα η ανοχή, η απάθεια και το σκυμμένο κεφάλι. Θα τα κάνω όλα πουτάνα. ΌΛΑ!

Το Τελικό Αίτιο (18/6/2006)

Η συνταγή, απλή: παρακολουθήστε για μερικά λεπτά της ώρας τηλεοπτικές διαφημίσεις. Ή, βγείτε έξω και κοιτάξτε γύρω σας. Εστιάστε λίγο στους ανθρώπους. Στα αντικείμενα που κουβαλούν, στα αντικείμενα με τα οποία συνδέονται. Δείτε κάθε είδους ανθρώπινες δημιουργίες. Επιστρέψτε σπίτι. Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει «Τελικό Αίτιο».

Ο Αριστοτέλης, στα έργα του «Φυσικής Ακρόασις» και «Μετά τα Φυσικά» μιλάει για τα τέσσερα αίτια που διέπουν μια ολοκληρωμένη δημιουργία. Ειδικότερα, για τις ανθρώπινες δημιουργίες, μπορούμε να έχουμε:

1. Το Υλικό Αίτιο (αυτό απο το οποίο είναι φτιαγμένο κάτι)
2. Το Ποιητικό Αίτιο (αυτό το οποίο έφτιαξε κάτι)
3. Το Μορφικό Αίτιο (αυτό στο οποίο έγινε κάτι)
4. Το Τελικό Αίτιο (αυτό για χάρη του οποίου φτιάχτηκε κάτι)

Ας κάνουμε λοιπόν την πρώτη αντιστοίχιση:

1. Δέρμα
2. Υποδηματοποιός
3. Το δέρμα μετατρέπεται σε παπούτσι
4. Ευκολία στο βάδισμα, προστασία των ποδιών

Συνεχίζουμε με τη δεύτερη:

1. Πλαστικό
2. Εργάτης
3. Το πλαστικό μετατρέπεται σε πιγκάλ
4. Καθαρισμός της χέστρας από υπολείμματα σκατού

Προχωρούμε στην τρίτη:

1. Χρυσός
2. Κοσμηματοποιός
3. Ο χρυσός γίνεται περιδέραιο και βραχιόλια
4. Καλαισθησία (ε;)

Kαι μια τέταρτη:

1. Μέταλλο και πλαστικό
2. Εργάτης
3. Μέταλλο και πλαστικό μετατρέπονται σε όχημα SUV
4. Διευκόλυνση στην προσβασιμότητα οποιουδήποτε οδοστρώματος (άσφαλτος, χώμα ή χαλίκι)


Τα δύο πρώτα παραδείγματα έχουν ξεκάθαρη την εφαρμογή του Τελικού Αιτίου. Δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιηθούν για άλλο λόγο (ο καθαρισμός της πλάτης με πιγκάλ συναντάται κατά κύριο λόγο στα κόμικς του Kaz οπότε και αποκλείεται ώς Τελικό αίτιο).
Τα δύο τελευταία παραδείγματα όμως δεν έχουν Τελικό Αίτιο. Για την ακρίβεια, δεν έχουν το Τελικό Αίτιο που τους αρμόζει. Αντικαταστήστε απλώς το νούμερο 4 και στα δύο παραδείγματα με τη φράση «φρούδα ικανοποίηση του Εγώ και επισήμανση κοινωνικού status» και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Η ματαιοδοξία των ανθρώπων ξεκινά από την ύλη και καταλήγει σε αυτήν.

Είναι δυστυχισμένος (και περιθωριοποιημένος) ο πιτσιρικάς που το κινητό του είναι παλιό και δεν είναι 3G, ούτε έχει blue tooth, ασχέτως αν πληροί το Τελικό Αίτιο για το οποίο κατασκευάστηκε, ήτοι, να προσφέρει την άνεση της επικοινωνίας από μακριά...

Είναι δυστυχισμένος ο μεροκαματιάρης που το αυτοκίνητό του είναι παλιό, ασχέτως αν ικανοποιεί το Τελικό Αίτιο. Χρεώνεται στις τράπεζες, αποκτά καινούριο γυαλιστερό ανδρισμό με 125 ίππους και ηλεκτρονικές αναρτήσεις και τον επιστρέφει απρόθυμα μετά από 5 χρόνια, μη μπορώντας να τον αποπληρώσει...

Στριφογυρίζει ανήσυχη στο κρεβάτι της η κυρία καθώς-πρέπει (σκατό και καρπούζι, Σαχτούρη λέγοντος) γιατί το κολιέ τις έχει λιγότερες πέρλες από αυτό της γειτόνισσας... επειδή το σπίτι της δεν έχει τζάκι για να το φωτογραφίζει και να το στέλνει στα πεθερικά της για να σκάσουν από τη ζήλεια τους...

Λιώνει από πόθο η πυργοδέσποινα της μεζονέτας, βλέποντας την πυργοδέσποινα της απέναντι μεζονέτας να κρεμάει περισσότερα διαμαντάκια στον πάντοτε σβηστό πολυέλαιό του σαλονιού...

Κι εγώ, συνεχίζω να χαϊδεύω τα αρχίδια μου για να νιώσω το σκληρό εσωτερικό μπάλωμα του σκισμένου καβάλου από το πανταλόνι που δεν χάρισα γιατί το χρειάζομαι...

Συνεχίζω να κοιτάζω πίσω από μάντρες για ξεχασμένα έπιπλα...

Ζητώ χωρίς αναστολή τα αποφάγια για τα ζώα που γρυλίζουν και παραπονιούνται μέσα στους κάδους κάτω από το παράθυρό μου...

Συνεχίζω να αγνοώ την επιτηδευμένη ομορφιά του κοινωνικού φαίνεσθαι, αδιαφορώντας για τους πιο όμορφους και κενούς ανθρώπους στη μεγάλη κεντρική πλατεία, που πασχίζουν να εδραιώσουν το πρόσωπό και το status τους με την ελπίδα να αποκτήσουν 3 εκατοστά ανδρισμού και μουνί χωρίς περίοδο...

Ηθική (3/5/2006)

Ο Έλληνας είναι περίεργο φρούτο. Η ιστορία του έχει να αναδείξει φοβερά στοιχεία, με αποκορύφωμα - για μένα - τη φιλοσοφική σκέψη. Αξιοσημείωτο, αν σκεφτεί κανείς ότι έλαβε χώρο σε μια εποχή που για τους υπόλοιπους λαούς τα βασικά ένστικτα καταλάμβαναν τη πλειονότητα των προτεραιοτήτων τους. Ωστόσο, ο Έλληνας είναι σήμερα ένα λαμπρό παράδειγμα αμοραλισμού και «προσαρμοσμένης» ηθικής. Απεναντίας, ο Σουηδός π.χ., ο απόγονος των «βαρβάρων» Βίκινγκς αποτελεί παράδειγμα ηθικού και λογικού ανθρώπου. Ακούγονται «ξύλινα» όλα αυτά, ε; Έτσι πρέπει. Δεν μπορώ να εκφραστώ διαφορετικά επί του θέματος.

Όταν σπούδαζα στην Αγγλία, ανάμεσα σε άλλα, παρακολούθησα και ένα μάθημα με τον τίτλο Greek Life & Thought. Άκρως ενδιαφέρον, ειδικότερα γιατί τα εγχειρίδια ήταν γραμμένα από μη Έλληνες και, επομένως, υπήρχε η αυξημένη πιθανότητα να είναι αρκετά αντικειμενικά, εφ' όσον στηρίζονταν απλά και μόνο στη μελέτη και την ανάλυση αρχαιολογικών ευρημάτων και γραπτών πηγών της εποχής. Μεγάλο πρόβλημα αποτελούσε για μένα το σκέλος του μαθήματος με τον τίτλο Greek Homosexuality (ξέρω ότι κάποιοι από σας ήδη ακονίζετε τα μαχαίρια σας). Τελικά, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, υπήρχε κοινωνικά αποδεκτη ομοφυλοφιλία και παιδεραστία εκείνα τα χρόνια. Τι να κάνουμε, ήταν κι αυτό μέρος της ζωής των αρχαίων Ελλήνων, είτε το θέλουμε, είτε όχι.

Το θέμα μου όμως δεν είναι η ομοφυλοφιλία. Είναι η ηθική. Και ξεκινώ με το πρώτο πράγμα που έμαθα στο μάθημα εκείνο: Ancient Greece is an open-door society. Αυτή η φράση ίσως κρύβει την απάντηση - εν μέρει - στο ερώτημα που αφορά την ανηθικότητα του σύγχρονου Έλληνα. Open-door Society θα πεί «οίκος» και «δήμος» και η σχέση αλληλεξάρτησης και σύγκρουσης που έχουν αυτές οι δύο έννοιες. Μια κοινωνία με ανοιχτές πόρτες έχει να κρύψει πολλά και τίποτα. Μια κοινωνία με ανοιχτές πόρτες, όπου ο γείτονας σου συνδιαιτάται και συν-μπεκροπίνει προσπαθώντας να βρει απαντήσεις στα γιατί της ύπαρξης είναι ευλογία. Το να έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις, να ρωτήσεις, να μάθεις και να κρίνεις φιλοσοφικά ερωτήματα και θεωρίες στις φάσκιες τους είναι ευλογία. Το να υπάρχεις ανάμεσα σε ανθρώπους με απορίες είναι ευλογία. Γιατί λοιπόν καταλήξαμε να είμαστε τόσο ανήθικοι;

Ο Σαρτρ, όταν κατηγορήθηκε ότι, παρά την εμμονή του στο να προωθεί τον υπαρξιστικό τρόπο ζωής, αυτός ζούσε τρυφηλά σε επαύλεις, είπε: «αν με σταματήσει κάποιος στο δρόμο για να με ρωτήσει πού βρίσκεται η τάδε περιοχή, εγώ μπορώ να του δείξω το σωστό δρόμο για να βρεθεί εκεί, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα τον ακολουθήσω κιόλας». Μακάρι να συνέβαινε αυτό στους Νεοέλληνες. Η διαφορά είναι ότι αγνοούμε τα πάντα που αφορούν στα φιλοσοφικά επιτεύγματα των «προγόνων» μας, ειδικότερα στον τομέα της ηθικής. Κι όμως, δε γίνεται να εξαλειφθεί μια ηθική. Πρέπει να αντικατασταθεί από μια άλλη. Έρχεται λοιπόν μια άσχετη θρησκεία, σου λέει «ξεφορτώσου τις ελευθεριάζουσες απόψεις σου περί ζωής, συνύπαρξης, έρωτα, φιλίας, ανθρωπομορφισμού, αμφισβήτησης και ελέγχου και πάρε έτοιμη μια νέα, απλή αλλά αρμόζουσα ηθική για να ζεις. Πάρε έναν απροσδιόριστο μεταφυσικό φόβο για να ελέγχεις τα 'πάθη' σου και ζήσε». Κι έτσι έγινε. Γιατί η δίψα για μάθηση, για απαντήσεις, για έρωτα, για συνύπαρξη και ανταλλαγή απόψεων είναι «πάθη». Είναι «δηλητήρια». Φαρμακώνουν την «αγνότητα».

Δεν πιστεύω σε θεούς και το ξέρετε. Δεν έχω «λαδώσει» ποτέ κανέναν. Δεν έβαλα ποτέ μέσο για τίποτα. Δεν έχω πάρει ποτέ τη σειρά άλλου. Σηκώνομαι πάντα για να καθήσουν οι ηλικιωμένοι στο λεωφορείο. Δεν διπλοπαρκάρω ποτέ. Δεν κοροϊδεύω κανέναν για κανένα λόγο. Δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ μια κατάσταση για να αποκομίσω υλικά οφέλη. Μιλάω πάντα στον πληθυντικό. Λέω «παρακαλώ» κι «ευχαριστώ». Και πολλά άλλα. Κι όμως, δεν πίστεψα ποτέ μου σε τίποτε μεταφυσικό, ούτε και εφάρμοζα έναν συγκεκριμένο κώδικα ηθικής. Ό,τι έμαθα, το έμαθα από την οικογενειά μου. Οι γονείς μου ήταν ακόμη πιο ηθικοί από μένα. Ο πατέρας μου, φιλόλογος και αυτός, δεν έκανε ποτέ του ιδιαίτερο μάθημα από τότε που διορίστηκε. Όταν τον ρωτούσαν γιατί, έλεγε «εγώ δεν θέλω να τρώω τα λεφτά των αδιορίστων. Πληρώνομαι από το κράτος για να διδάσκω. Τα ιδιαίτερα είναι για τους αδιόριστους». Η μακαρίτισσα η μητέρα μου ήταν τόσο καλός άνθρωπος που αγχωνόταν και στενοχωριόταν για τα πάντα, ακόμη και όταν δεν έπρεπε. Λίγο πριν πεθάνει, με ρωτούσε «γιατί παιδί μου οι άνθρωποι είναι τόσο κακοί; γιατί σχολιάζουν, κακολογούν και εκμεταλλεύονται την καλωσύνη μου;». Η μητέρα μου πέθανε, αφού έζησε σε έναν κόσμο που την έπνιγε η συμφεροντολογία, η κακία και η εκμετάλλευση. Και πέθανε εξ αιτίας αυτού.Υπέροχος άνθρωπος. Κι όμως, ούτε αυτή, ούτε ο πατέρας μου πίστευαν σε οτιδήποτε μεταφυσικό.

Δεν μπορώ να γράψω άλλο. Δεν αντέχω πια τίποτα γύρω μου.

Hortus Conclusus (Thursday, April 13, 2006)

"Κάθε μεγάλος έρωτας είναι ένα περιβόλι κλεισμένο με τείχος"... Margueritte Yourcenar

Λίγες φορές μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για τον έρωτα. Πόσο μάλλον για να τον νιώσω. Όχι, μην ανησυχείτε, δεν θα πω τίποτα γλυκανάλατο ή βαρύγδουπο. Θέλω απλώς να πώ ότι έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι, αν ποτέ ένιωσα έτσι.

Όμως, από την άλλη, αυτό το "τείχος" με ενοχλεί. Μήπως, αντί για περιβόλι με τείχος, να διάλεγα ένα χέρσο χωράφι χωρίς όρια; Να φέρω συνέχεια "άχθος αρούρης" γνωρίζοντας ότι μπορώ να φύγω μακριά όποτε θέλω;

Θα μου πείτε, πολύ πιο σπάνια βρίσκει κάποιος ένα περιβόλι με τείχος. Εξάλλου, όλα τα περιβόλια είναι περιφραγμένα, είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. Κι εδώ είναι που τα χαλάμε... Ποιός έχει χτίσει αυτό το τείχος; Κι εγώ έχω τείχος αλλά, δεν ξέρω αν είμαι περιβόλι. Γιατί να υπάρχει τείχος;

Κοινωνική προσφορά (Tuesday, April 18, 2006)

Σήμερα έλαβα το ακόλουθο μήνυμα στο κινητό μου:

«Απολαύστε το ταξίδι οδηγώντας προσεκτικά. Η ζώνη και το κράνος σώζουν ζωές. Το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών και η Cosmote σας εύχονται Καλό Πάσχα»


Μάλιστα. Κοινωνική προσφορά του υπουργείου. Κι εγώ έλεγα, τι μου έλειπε, όλα τα έχω, λεφτά, νορμάλ δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι δικό μου με μπαξέ, 2 ροτβάιλερ, ενυδρείο με ψάρια τύπου «Μονομάχος», Home Cinema, εξοχικό στο Πρώτο Πόδι (ο «πους της καθέτου» που λέει και ο πατέρας μου), τροχόσπιτο στο Δεύτερο, σκήτη στο Τρίτο. Αλλά ένιωθα ενα κενό ρε παιδί μου, σα να έλειπε κομμάτι από το παζλ. Και ήρθε αυτή η κοινωνική προσφορά να γεμίσει το κενό αυτό και να διαλύσει το ψυχολογικό μαρασμό μου. Έχω ολόκληρο υπουργείο να με σκέφτεται, δεν είμαι μόνος.


Ρε, δε πάτε στο διάολο λέω εγώ; Με τι θράσος πουλάτε κοινωνική προσφορά στον κόσμο; Γράψατε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις στη βουβωνική σας χώρα και τώρα πουλάτε κοινωνικό σαβουαρβιβρισμό; Πού είναι η αξιοπρεπής ζωή που δικαιούται ο κάθε πολίτης; Πού είναι η χειροπιαστή κοινωνική προσφορά; Τι να τα κάνω τα μηχανογραφημένα γλυκόλογά σας ρε κωλόπαιδα; Μπασταρδοφανφαρονιστές της εξουσίας; Ακούς εκεί «καλό ταξίδι»! Με τα λεφτά που έχω ούτε μέχρι τη Σίνδο δε μπορώ να πάω (inside joke αυτό, για Θεσσαλονικείς μόνο), κι εσείς μου εύχεστε καλό ταξίδι και να φοράω ζώνη;


Σήμερα, παρεμπιπτόντως, κάποιοι άφησαν μια παλιά ηλεκτρική κουζίνα κάτω από το σπίτι μου. Είχε κι ένα σημείωμα πάνω που έγραφε «μην τη σηκώσετε παρακαλώ, είναι να την πάρει μια φτωχή κυρία». Αυτό ήταν το πρώτο θέαμα που αντίκρισα ξεμυτίζοντας. Μου έφτιαξε τη μέρα. Υπάρχουν και άνθρωποι, ανάμεσα σε ποντίκια. Σαν εκείνα τα ποντίκια που είδα κάποτε να πετούν στα σκουπίδια τεράστιες ποσότητες φαγητών που είχαν περισσέψει από εγκαίνια κυριλοφραπεδοκωλάδικου. Και δίπλα, αστεγος, να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Οι φτωχοί δεν είναι μόνο περήφανοι. Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας.

Εξουσία (Τρίτη, 4 Απριλίου 2006)

Σήμερα με σταμάτησαν πάλι οι μπάτσοι για εξακρίβωση στοιχείων. Και λέω πάλι, γιατί αυτό συμβαίνει συχνά τελευταία. Ίσως είναι η εμφάνισή μου, η οποία παραπέμπει τρόπον τινά σε τρομοκράτη εξ ανατολών. Αξυρισιά, μαύρα μαλλιά, έκφραση του τύπου "μη μου γαμάτε τη ζωή" και, κυρίως, η στρατιωτική τσάντα η οποία κουβαλώ καθημερινά. Ο μπάτσος ήταν αρχικά ευγενής (ας πούμε, 6 με άριστα το 10) αλλά για μένα είναι το ίδιο, αφού χαρακτηρίζομαι για το δυνατό αντιμπατσικό αντανακλαστικό μου, κληρονομιά του κυνηγητού που έφαγε επί χούντας ο πατέρας μου (άλλη ιστορία αυτή, δυσάρεστη, αφού κατέληξε στο προδοτικό 1989... θα τα πούμε όμως κι αυτά)

Η πρώτη ερώτηση του μπάτσου ήδη αποτέλεσε την αρχή του εκνευρισμού για μένα, αφού ήταν σε ενικό αριθμό. Εντάξει, δεν την έχω δει κάπως, απλά περιμένω - μάλλον απαιτώ - να μου μιλούν οι άλλοι στον πληθυντικό, εφ όσον κι εγώ κάνω το ίδιο:

Μπορώ να δώ την ταυτότητά σου;

Αν μου πείς το ονοματεπώνυμό σου (δεν έχασα καιρό, την απάντηση αυτή την έχω καραμέλα...)

Π.Κ. (Βγάζω αμέσως χαρτί και στιλό και το σημειώνω, με μεγάλα γράμματα για να το βλέπει και να αναρωτιέται)

Ορίστε η ταυτότητά μου. Μπορείτε να μου πείτε και για ποιό λόγο γίνεται η εξακρίβωση;

Ξέρετε (...μπα; επανήλθε ο πληθυντικός;), η αστυνομία γενικώς ερευνά για ανθρώπους οι οποίοι χρωστάνε σε τράπεζες, δάνεια κλπ (η έκφραση "οικονομικές εκκρεμότητες" ήταν μάλλον πολύ εξεζητημένη για τον εγκεφαλό του - οκ, είμαι προκατειλημμένος αλλά δε με νοιάζει, όλοι οι μπάτσοι είναι για μένα κατώτερα είδη ανθρώπων.

(μετά το πέρας του ελέγχου των στοιχείων μου): Να σας ρωτήσω κάτι; Με ποια κριτήρια σταματάτε κάποιον για εξακρίβωση στοιχείων; είναι η εμφάνισή του, ας πούμε;

Γιατί, έχεις σκοπό να αλλάξεις εμφάνιση για να μην σε σταματά η αστυνομία; (κάνει και τον έξυπνο ο τρόμπας)

Σιγά μην αλλάξω εμφάνιση για την αφεντιά σας! Δεν τελειώνεις, γιατί έχω και δουλειές;

Πώς μιλάς έτσι ρε; Ξέρεις σε ποιόν μιλάς;

Λες να μην ξέρω; Πριν δε μου έδωσες το όνομά σου;

Άκου, πρόσεχε πώς μιλάς στα όργανα της τάξης μη σε στείλω σηκωτό μέσα

Ίσως η εξουσία σου να φτάνει μέχρι εκεί, μεγάλε. Εσύ όμως τι θα έλεγες για μια μεταθεσούλα στην Ψέριμο; (κλεμμένο από τον διοικητή μου στο στρατό αυτο!)

Φύγε, φύγε τώρα, χάσου, εξαφανίσου!

Για να λέμε την αλήθεια, ήμουν σε μια κατάσταση trance από τα νεύρα, δεν περιμενα να αντιδράσω με τέτοια φυσικότητα, αν και είμαι γενικότερα εριστικός. Το φχαριστήθηκα τόσο πολύ όμως που, όταν συνάντησα τον πατέρα μου πιο μετά, του το είπα και πιάσαμε τη συζήτηση για τη χούντα, το προδοτικό ΚΚΕ, το βρόμικο '89 και όλα εκείνα που έκαναν έναν άνθρωπο να συνειδητοποιήσει μια μέρα ότι αγωνιζόταν για μια μεγάλη απάτη. Θυμηθήκαμε τους ασφαλίτες που παρακολούθούσαν το σπίτι μας μέχρι και το '81, επί μεταπολίτευσης παρακαλώ. Και η εξουσία των ηλίθίων, το κράτος των ρομπότ, η ισχύς των καθυστερημένων δεν έχει αλλάξει. Ίσως πολύ λίγο. Όλα αυτά, περί σπουδαγμένων μπάτσων και τήρησης δεοντολογίας είναι μπαρούφες. Όσο θυμάμαι ένα περιστατικό πριν απο 3 χρόνια, στην μεγάλη αντισύνοδο στην Αριστοτέλους όπου, ο επικεφαλής των ΜΑΤ λέγοντας "εμπρός, έτοιμοι, πάμε να τους γαμήσουμε", αναφερόμενος σε μια πορεία με οικογένειες και παιδιά, τόσο περισσότερο οργίζομαι. Όλοι είναι ίδιοι. Ακόμη και να υπάρχουν και "καλά παιδιά" στα σώματα ασφαλείας, η άποψή μου είναι η ίδια. Ας καούν και τα χλωρά...

Όραση (Wednesday, September 27, 2006)

Πήρε το μάτι μου bloggers να γράφουν για τη «δεοντολογία» των bloggers

Είδα bloggers να ξεκατινιάζονται με-και-εναντίον άλλων bloggers

Παρατήρησα ότι υπάρχουν bloggers που παίρνουν πολύ στα σοβαρά την «ιδιότητα» του blogger (ε;)

Πρόσεξα ότι υπάρχουν bloggers που γράφουν για να αποδείξουν ότι είναι «καλύτεροι» από άλλους bloggers

Βλέπω bloggers να κατουριούνται από χαρά όταν τους «λινκάρουν» άλλοι bloggers

Κοιτάζω bloggers να επιδιώκουν να σπάνε τα νεύρα άλλων bloggers

Ορώ bloggers που υπάρχουν επειδή υπάρχουν άλλοι bloggers

Θωρώ bloggers των οποίων καθορίζει τη ζωή και την προσωπικότητα το «blogging»




...Σας βαρέθηκα ρε «Γοργόνες» και «Μάγκες». Αυτά.

Goodbye and good riddance to your fucked-up ego.

Ερώτηση (Monday, October 16, 2006)

Έχω μια απλή ερώτηση να υποβάλω (για πολλοστή φορα): Ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζουν(ψήφισαν, πλέον) τον Ψωμιάδη και τον Παπαγεωργόπουλο; Έχω ήδη ρωτήσει πάρα πολύ κόσμο και, μόνο ένας από αυτούς μου είπε ότι θα ψηφίσει και τους δύο. Μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο όμως. Κανείς δεν παραδέχθηκε ότι τους ψηφίζει. Οι περισσότεροι που ρώτησα τους απαξίωσαν κι όλας. Επομένως, πώς κατάφεραν να μαζέψουν πάλι όλα αυτά τα ποσοστά;

Ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζουν ένα νομάρχη ο οποίος διαθέτει το 1/4 των κονδυλίων της Τ.Α. για να διοργανώσει τα γενέθλια(!) του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Που διαθέτει τα 2/4 των κονδυλίων για να φέρει τον Πασχάλη στο καζίνο της πόλης; Που δεν μας λέει τουλάχιστον που πάει το υπόλοιπο 1/4, για να έρθουν φυσικές καταστροφές και να μας αποδείξουν που δεν πάει;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που ψηφίζουν έναν δήμαρχο που αγνοεί την πολεοδομία και τους τοπικούς αρχαιολογικούς εφόρους για να μετατρέψει το κέντρο της πόλης σε μεγαλοαστικό αχταρμά; Που είναι πρώτος σε φανφάρες και «εκδηλώσεις» ποιότητος (λέγε με Πόλη Των Αγγέλων) και αποφεύγει συστηματικά τον διάλογο με οποιονδήποτε φορέα που ασχολείται με τα τεχνικά προβλήματα της πόλης;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που τους ψηφίζουν;

Μήπως αυτοί που το παιδί τους, η γυναίκα τους, η γκόμενά τους, βολευτήκαν σε μια θεσούλα χάρη στους δύο αυτούς πολιτικούς του κώλου, «τρώγοντας» έτσι τη σειρά προτεραιότητας άλλων, τιμίων υποψηφίων; Μήπως ήταν οι μεγαλοαστοί κάτοικοι του κέντρου (και όλοι οι συγγενείς και «προστατευόμενοί» τους» που ηδονίστηκαν με την προαγγελία 1055 θέσεων πάρκινγκ για τις αμαξάρες τους; Οι ίδιοι που λατρεύουν να μετατρέπουν σιγά σιγά την πόλη αυτή σε μητρόπολη του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας;

Ποιοι είστε εσείς που τους ψηφίσατε ρε; Μιλήστε, μη φοβάστε, εξουσία είστε πάλι. Μιλήστε, πείτε μου ποιοι είστε, μπάσταρδα πορνίδια και γλειφτρόνια του κατεστημένου των αμόρφωτων, ανεπίδεκτων νεποτιστών της εξουσίας στην κωλοπόλη που λέγεται Θεσσαλονίκη.

Εύχομαι να δείτε από την καλή και την ανάποδη τα αποτελέσματα της επιλογής σας. Να δείτε τα παιδιά σας πρεζόνια, να πεθαίνουν στις γωνιές της πόλης και να τους γράφει στα αρχίδια του ο δήμαρχός σας. Να βλέπετε τσιμέντο και σκατά έξω από τα παραθύρια σας, να λήξουν οι γαμημένες συμβάσεις σας και να μην ξαναπροσληφθείτε ποτέ, να πηγαινοέρχεστε από γραφείο σε γραφείο, από υπηρεσία σε υπηρεσία και να σας αγνοούν, να σας σταματούν για εξακρίβωση στοιχείων οι μπάτσοι που είναι περισσότεροι από τους δημοτικούς υπαλλήλους, να πετούν τα σκουπίδια τους στις χωματερές δίπλα στα σπίτια σας οι ευγενείς αστοί που τόσο τους στηρίζουν ο Ψωμιάδης και ο Παπαγεωργόπουλος, να καταστρέφονται οι τελευταίες γωνιές πρασίνου και τα παιδιά σας να παίζουν ανάμεσα σε καβαλίνες και λάσπες, να παρκάρουν τα SUV και τις κουρσάρες τους οι «ιθύνοντες» της πόλης και τα τσιράκια τους μπροστά στις πόρτες σας, να γεμίσουν κεραίες κινητής τηλεφωνίας τα σχολεία των παιδιών σας;

Μήπως σας αξίζουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα που εσείς φροντίσατε με τόσο ζήλο και πολιτική «αφύπνιση» να διαιωνίσετε;

Θα μάθω ποιοι είστε, φτωχομπάσταρδοι και λιγδομεγαλοαστές κουράδες.

Θα μάθω ποιοι είστε, συμφεροντολόγοι της πλάκας, εσείς με τις κοντόφθαλμες φιλοδοξίες, που νομίζετε ότι θα βολευτείτε τόσο εύκολα.

Θα μάθω ποιοι είστε, κωλόπαιδα.

Φλερτ (κοινώς, «ψηστήρι») [22/5.2006]

Δύσκολο πράγμα το φλερτ. Ακατανόητο. Οι θεωρίες περί «συγχρονισμού» και «προσεκτικής επιλογής λέξεων» με αφήνουν αδιάφορο, όχι γιατί θεωρώ ότι δεν έχουν κάποια βάση αλλά επειδή δεν κατέχω την τέχνη. Ούτε στο ελάχιστο. Ευτυχώς δε μου έχουν τύχει αντιδράσεις σαν αυτή που συνέβη σε ένα φίλο, ο οποίος προσφέρθηκε να κεράσει μια κοπέλα σε ένα μπαρ και αυτή, φέρνοντας την παλάμη της στο μετωπό της του είπε «αγορίνα, από πούτσο είμαι ως εδώ».


Εδώ που τα λέμε, ακόμη και να κατείχα την τέχνη, έχει περάσει καιρός από τότε που φλέρταρα, τόσος ώστε να με κάνει να έχω ξεχάσει τη διαδικασία. Στην πραγματικότητα, θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία. Είμαι οπαδός του αυθόρμητου, όσο κι αν αυτό συνοδεύεται από συχνές γκάφες, τουλάχιστον στην περίπτωσή μου. Τα προβλήματα είναι συνήθως σπασμένα ποτήρια, χυμένα ποτά, καψίματα με τσιγάρα, παραπατήματα, σαβούρτες («σούπες» για τους Αθηναίους) και, κυρίως, ατάκες ετεροχρονισμένες, άστοχες και ελαφρώς προσβλητικές.


Ένα από τα χειρότερα που μου συνέβη ήταν όταν κανόνισα ραντεβού με μια κοπέλα στην Πλατεία Ελευθερίας, στο λιμάνι της πόλης. Αμέσως μόλις συναντηθήκαμε κάτω από ένα εκ των τεραστίων δέντρων της πλατείας, ένα πουλί με κουτσούλησε.

Μια άλλη φορά, γυρνώντας στο σπίτι μετά από αποτυχημένο ραντεβού, ανακάλυψα ότι το φερμουάρ του καβάλου μου ήταν κατεβασμένο. Κλασικά πράγματα, αναμενόμενα.

Σε μια τρίτη περίπτωση, μετά από διάφορα ποτά και συζητήσεις, ανακαλύψαμε ότι στο παρελθόν είχα σχετιστεί με την αδερφή της κοπέλας. Άλλη μια αποτυχία.

Βέβαια, οι πιο ηλίθιες γκάφες είναι εκείνες που διαπράττει κανείς νομίζοντας ότι είναι εξυπνάδες.

Η αποτυχία μου, φυσικά, είναι ολοκληρωμένη. Τι εννοώ; Με το ξεκίνημα του ραντεβού, υπάρχει το δίλημμα: «να της αναθέσω - από ευγένεια - την επιλογή του μέρους (μπαρ, καφέ, παγκάκι κλπ) ή να αποφασίσω εγώ, δείχνοντας θέληση και μαχητικότητα;». Εννοείται πως, σχεδόν σε κάθε περίπτωση, επέλεγα το αντίθετο από αυτό που χρειαζόταν. Αλλά πώς μπορεί να ξέρει κάποιος;

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν (λέω «ήταν» επειδή θέλω να πιστεύω πως δεν «είναι» πλέον) η νευρικότητα. Πέραν του ότι δεν μπορούσα με τίποτα να κάτσω ήρεμος στην καρέκλα μου (εκτός και αν ήμουν «βαρέως κατεσταλμένος»), ίδρωνα, κοκκίνιζα, απέφευγα τα βλέμματα και έλεγα ύψιστες μαλακίες. Η φωνή μου πηδούσε από οκτάβα σε οκτάβα τόσο συχνά ώστε, τη μιά ακουγόμουν σα να είχα εισπνεύσει ήλιο και την άλλη σαν τον τραγουδιστή των Lordi μετά από τραχειοστομία. Όπως και να είχε το πράγμα, φαινόμουν τελείως «μη κανονικός», ακόμη και στους άσχετους που κάθονταν στα διπλανά τραπέζια.

Τώρα που το θυμήθηκα: μια φορά μου ξέφυγε μια θορυβώδης πορδή... ευτυχώς η κοπέλα ήταν Κνίτισσα και δεν την άγγιζαν οι απρογραμμάτιστες σωματικές λειτουργίες (για καλό το λέω, τα άσχημα της συγκεκριμένης περίπτωσης εντοπίζονταν αλλού).

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν το ντύσιμο. Η γκάμα των χρωμάτων που διακρίνει τη γκαρνταρόμπα μου ξεκινά από το μαύρο και καταλήγει στο μαύρο. Τα περισσότερα πανταλόνια μου έχουν μπαλώματα στο καβάλο. Φοράω φανελάκια αντί για Τ-shirt. Τα παπούτσια μου είναι απαρχαιωμένου στιλ (so they say). Όλα φτηνά προϊόντα, αποτέλεσμα της τάσης μου να ενισχύω το λαθρεμπόριο «εξ ανατολών» και, παράλληλα, να κάνω οικονομία.
Bέβαια, ένα ραντεβού είναι και ένας λόγος να φορέσω κάτι πιο chic! Όπερ εστιν, κανένα πιο κυριλέ πανωφόρι η πανταλόνι. Εννοείται πως όταν επιχειρούσα μια τέτοια γενναία κίνηση, είτε η κοπέλα ήταν ντυμένη απλά, είτε οι επιλογές μου (είπαμε, αδυνατώ να κατανοήσω χρωματικούς κώδικες) ήταν για τα καρναβάλια. Ευτυχώς, σταμάτησα να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο πρόβλημα και τώρα ντύνομαι όπως θέλω. Στα λόγια είναι το πρόβλημα.

Δε θα έλεγα πως είμαι και ο πιο γλυκομίλητος άνθρωπος. Καταρχήν, η προφορά μου - πέρα από το παχύ νεαπολίτικο «λ» - χαρακτηρίζεται από μερικές ιδιαιτερότητες. Πάντοτε ξεχωρίζω τις συλλαβές, τονίζοντάς τες με έμφαση. Δε λέω «σκουπίδια» αλλά «σκουπί-δι-α» (το ίδιο ισχύει για τα μύδια, τα αρχίδια, τα καλαμάρια, τα πεπόνια κ.ο.κ.). Χρησιμοποιώ λέξεις εξεζητημένες και απαρχαιωμένες, λόγω συνήθειας. Έχω κακό χιούμορ. Είμαι αθυρόστομος όταν δεν πρέπει. Άλλες φορές τα βγάζω με το τσιγκέλι και άλλες με πιάνει λογοδιάρροια. Κυρίως, δεν είμαι ικανός να διακρίνω ποια θέματα «ταιριάζουν» για συζήτηση σε ένα ερωτικό ραντεβού. Μπορεί η κοπέλα να με κοιτά στα μάτια δείχνοντάς μου τον καρπό της (ένδειξη ενδιαφέροντος σύμφωνα με τον Alan Pease στο βιβλίο του «Η Γλώσσα του Σώματος» - παπαριά μου ακούγεται) κι εγώ να της κάνω διάλεξη για το πλαγκτόν και τα «διάτομα» και τα «δινομαστιγωτά» (τα «δινομαστιγωτά» μοιάζουν με αξίνες. Όλα τα άλλα είναι «διάτομα»)! Γενικώς, χέσε μέσα.

Όταν δε φτάσει η ώρα των σωματικών ενδείξεων, εκεί γίνεται μπουρδέλο η κατάσταση. Πότε πρέπει να της πιάσω το χέρι; Πώς να της το πιάσω ώστε να μη νιώθει σα να της μετρώ τους σφυγμούς; Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να φιληθούμε και πώς ξεχωρίζω αν θέλει ή απλώς πλησιάζει το πρόσωπό της στο δικό μου για να μου πει κάτι εμπιστευτικά; Τι γίνεται μετά; Με ποια λόγια να συνδυάσω ένα τέτοιο συμβάν; Μήπως βρωμάει η ανάσα μου; Oι μασχάλες μου; Την ενοχλεί η αξυρισιά μου; Αηδιάζει με το σπυράκι στη μύτη μου; Πώς τα μετριάζω όλα αυτά; Γιατί δε γελάει με τα αστεία μου; Μήπως είμαι μαλάκας;

To πιθανότερο είναι ότι είμαι μαλάκας. Και κάγκουρας επίσης. Μπορεί να μη μιλήσω καθόλου για ποδόσφαιρο ή αυτοκίνητα αλλά σίγουρα θα ξεστομίσω τις καγκουριές μου. Και σε τι φταίει η καημένη η κοπέλα για να είναι αναγκασμένη να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με έναν κάγκουρα; Έχετε υπ' όψιν σας τους κάγκουρες; Ευκαιρία να γράψω σχετικό ποστ, τώρα που το σκέφτομαι...

Εδώ που τα λέμε, όλο λέω ότι δεν θα «προετοιμάσω» τίποτα αλλά όταν έρχεται η ώρα του ραντεβού, χάνω τον αυθορμητισμό μου. Είπαμε, η υποκρισία είναι η βεζελίνη της κοινωνικής επαφής αλλά, μην το γαμάμε κιόλας. Βέβαια, η τελευταία φορά που φλέρταρα ήταν πριν ενάμισυ χρόνο. Παπάρια φλερτ δηλαδή, η κοπέλα μου την έπεσε. Άλλο πάλι και τούτο...

Μα τι σκατά συμβαίνει;

Μπάλα (19/5/2006)

Η τηλεόραση, συνέβαλε στην καταστροφή της αθωότητάς μας. όχι ότι αν δεν υπήρχε θα τη γλιτώναμε. Απλώς, επίσπευσε τη διαδικασία. Ανέφερα πιο πριν την «Οθόνη της Ροκ». Την είχε στην ΕΡΤ2, κάθε πρωί στις 11, αν θυμάμαι καλά, εκεί κάπου στα τέλη του '80. Αναμνήσεις από δεύτερο χέρι. Έβλεπες ανθρώπους να παραληρούν στον ήχο κι όλα αυτά, 20 χρόνια πριν. Κάπου κάπου πεταγόντουσαν, μια ο Φέρρης και μια ο Παναγιωτίδης και εξηγούσαν. Οι μέρες που ήμουν απογευματινός στο σχολείο ήταν οι καλύτερες. Έλειπαν όλοι από το σπίτι. Είχαμε ακόμη ασπρόμαυρη τηλεόραση. Καθόμουν κοντά στη συσκευή και βυθιζόμουν στον αναλογικό ήχο. Έχανα συνήθως την πρώτη ώρα στο σχολείο, καθώς συνερχόμουν από το σοκ.

Το σχολείο

Το πρώτο κοινωνικό περιβάλλον εκτός οικογενείας. Ξόδεψα τον περισσότερο χρόνο μου στο σχολείο προσπαθώντας να συμβιβάσω την άριστη απόδοση στα μαθήματα με την χλεύη των περισσοτέρων, εκφραζόμενη με επίθετα και χαρακτηρισμούς του τύπου «φλώρε», «φυτό», «μονοκοτυλήδονο» και λοιπά. Μια σύντομη περίοδος που ανέβασε την «παρουσία» μου ήταν όταν συνεργάστηκα με ένα συμμαθητή στην διανομή πορνογραφικών εντύπων σε συμμαθητές. Εκεί ένιωθα σαν μαφιόζος και μου άρεσε. Σύντομα όμως η περίοδος των «Ταρατατά» τελείωσε και απρόθυμα επέστρεψα στο συνηθισμένο μου status. Σπαζόμουνα με τη συμπεριφορά των συμμαθητών μου, αλλά τους διέλυα στο μπιλιάρδο, τουλάχιστον!

Το μπιλιάρδο ήταν - ξέρω πως επαναλαμβάνομαι - φοβερή διαφυγή. Για μια περίοδο αντίπαλος μου ήταν ο επονομαζομενος «Μούμιας». Ο Μούμιας ήταν ένας τύπος κοκαλιάρης, με πεταχτά δόντια, ο οποίος ξεστόμιζε ανοησίες που έκαναν και τους πιο δυνατούς άνδρες να κλαίνε. Ήταν ορντινάτσα του Λάζαρου, ενός άλλου παρόμοιου τύπου. Οι δυό τους μπορούσαν να προκαλέσουν μείζονα καταστροφή, ακόμη και αν απλώς ανοιγόκλειναν συγχρονισμένα τα μάτια τους. Η απόλυτη χημεία.

Μετά, όλα αυτά - και πολλά άλλα - ξεπεράστηκαν, γιατί ήρθε ο Μπουκόφσκι. Το τελειωτικό χαστούκι στην αθωότητα. Η λογοτεχνία, το κάπνισμα, η trash TV, το ραδιόφωνο, τα κορίτσια, η συλλογή δίσκων, τα πάρκα, η κιθάρα, τα λεωφορεία, αρκετοί καυγάδες, όλα αυτά γάμησαν την αθωότητά μου. Και τη ζωή μου θα έλεγα, αλλά σε αυτή την περίπτωση ήταν στο χέρι μου να το σταματήσω. Οπότε φταίω εγώ. Και για πολλά άλλα.

Το Λύκειο ήταν σοκαριστικό, θα έλεγα. Έπαιζε βέβαια ρόλο και το γεγονός ότι είχε 1800 μαθητές. Πολυκλαδικό. Έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους από το Λύκειο στα πιο απίθανα μέρη. Κυρίως στο στρατό, στην αστυνομία ή σε κάποιο παγκάκι, λιωμένους. Το Λύκειο ήταν μια τεράστια κυψέλη. Θα έλεγα πως ανήκα στους κηφήνες. Βασίλισσα δεν υπήρχε. Ή, μάλλον, υπήρχε αλλά άλλαζε κάθε βδομάδα.

Στο λύκειο άρχισα να ωριμάζω πολιτικά. με λίγα λόγια, να καταλαβαίνω πιο εύκολα τα λόγια των γονιών μου.

Η ιδέα της σαρκικής απόλαυσης έγινε πραγματικότητα στο Λύκειο. Και η ιδέα της φιλίας έπαιρνε μια άλλη τροπή, πιο επικίνδυνη. Όλοι γινόμασταν απαιτητικοί, εριστικοί, οριοθετούσαμε το «χώρο» μας. Υπήρχαν παιδιά που κατακλύζονταν κυριολεκτικά από τη συμφεροντολογία του ανταγωνισμού και γινόντουσαν μικρές αηδιαστικές μέγαιρες, πουτανάκια των φιλόδοξων γονιών τους με τις μεζονέτες, τα ημιπολυτελή αυτοκίνητα και το σκύλο αγριεμένο στην αυλή. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς έριδες ματαιοδοξίας να εκτυλίσσονται στα διάφορα τμήματα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του μαθήματος.

Υπήρχαν, κατά κύριο λόγο, τρεις τύποι μαθητών. Αυτοί που ενδιαφέρονταν για το μέλλον τους, αυτοί που δεν ενδιαφέρονταν για το μέλλον τους και αυτοί που το μέλλον τους ενδιαφερόταν γι' αυτούς.

Υπήρχαν επίσης πολλοί τύποι κοριτσιών. Γυναικών θα έλεγα. Η καθεμιά με τα κολλήματα και τις ευαισθησίες της. Οι κοπέλες στο σχολείο γράφανε, νιώθανε, κλαίγανε, σχεδιάζανε, ονειρεύονταν. Εμείς απλώς παίζαμε μπάλα.

Προετοιμασία (για έξοδο) [July 11, 2006]

- Παρακαλώ;

- Έλα ρε φίλε, ο Τάκης είμαι. Όλα καλά;

- Όχι κι άσχημα, αδερφέ. Τι έχεις κατά νου;

- Δε βγαίνουμε για κανένα ποτό; Έχεις σαπίσει στο σπίτι τελευταία, εσύ κάποτε ήσουν party animal...

- Ωραίο τρόπο βρήκες να με πείσεις. Τι προτείνεις;

- Ξέρω ένα γαμάτο μαγαζί στην παραλία! Το ποσοστό ανδρών-γυναικών είναι 30-70! Γεμάτο γκομενάκια σε λέω!

- Γκομενάκια έχει παντού, Τάκη.

- Έλα ρε ψηλέ, μη μου το χαλάς τώρα!

- Αν δε στο χαλάσω τώρα, θα στο χαλάσω σίγουρα μετά.

- Λοιπόν, άσε τις μαλακίες και ετοιμάσου. Βάλε κάνα ρούχο της προκοπής και φόρα και κανένα χαμόγελο!

- Χρειάζομαι έναν καλύτερο λόγο για να ξυριστώ, Τάκη.

- Ρε ψηλέ, υπάρχει καλύτερος λόγος από τα γκομενάκια;

- Και τι ακριβώς σκέφτεσαι ρε Τάκη;

- Επικοινωνία! Η μαγική λέξη είναι «επικοινωνία»! Η τελευταία φορά που μίλησες σε άνθρωπο παραπάνω από 2 λεπτά ήταν όταν σε βγάζαν στον τάκο στο στρατό.

- Δε με έβγαλαν ποτέ στον τάκο, Τάκη.

- Το ξέρω ρε ηλίθιε! Αφού έχεις πολλά να πεις, δε θέλεις να έχεις ένα όμορφο ακροατήριο;

- Και τι θέλεις δηλαδή ρε Τάκη; Nα ανεβάσω το Εγώ μου μιλώντας σε ανθρώπους για οτιδήποτε;

- Καλά εσύ δεν παίζεσαι ρε ψηλέ! Αυτό θα αναλύσουμε τώρα; Μίλα για απλά πράγματα, αφέσου, γίνε επικοινωνιακός για το τίποτα, ξεκίνα τις συναναστροφές! Παράτα τα γαμημένα τα βιβλία, όλα είναι γεμάτα εμπειρίες από δεύτερο χέρι, ζήσε!

- Η τεμπελιά μου ξεπερνά την φιλοδοξία μου, Τάκη. Για την ακρίβεια, δεν έχω καμία φιλοδοξία.

- Ποια τεμπελιά ρε μαλάκα; Εσύ ασχολείσαι με χίλια πράγματα και βαριέσαι να μιλήσεις με ανθρώπους;

- Εύστοχη περιγραφή. Για συνέχισε...

- Λοιπόν, δεν συνεχίζω, ετοιμάσου. Τα λέμε στις εννιά στο γνωστό σημείο!

- Ποιο «γνωστό σημείο»; Εμένα όλα μου είναι άγνωστα, δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Τέλος πάντων... να ξυριστώ τελικά;

- Εμένα ρωτάς ρε ηλίθιε; Κάνε ό,τι θες, φόρα και γόβες άμα λάχει... άσε που θα ταιριάζουν και με το μαγαζί...

- Σε τι μαγαζί σκοπεύεις να με τραβολογήσεις ρε μεγάλε;

- Ε, να μωρέ, το γνωστό, εκείνο που παίζει electro, στην παραλία...

- Εκείνο που όταν μπαίνω αισθάνομαι σα να έχω χέσει από το στόμα;

- Έλα μωρέ, και πότε πήγες εκεί ρε κάγκουρα;

- Στα εγκαίνια ψηλέ. Και είχα και επίσημη πρόσκληση από ένα φίλο για να πάω.

- Και λοιπόν; Δε σου άρεσε;

- Τι να μου αρέσει ρε Τάκη; Δεν αισθάνομαι και πολύ ωραία όταν ο χώρος που βρίσκομαι με κάνει να νιώθω ταξικά παρείσακτος...

- Τι εννοείς ρε μεγάλε;

- Κοίτα, είναι πολύ γκλαμουράτο για τα γούστα μου. Όλοι είναι γυαλιστεροί, μιλάνε για αυτοκίνητα και τηλεοράσεις πλάσμα, μπλέκονται τα αρώματα, η μουσική είναι τελείως ατσαμπουκάλευτη, το σέρβις αργό και αγενές... Δεν μπορώ να είμαι ανάμεσα σε κόσμο που νομίζει ότι έχει βρει το νόημα της ζωής...

- Και από πότε έχεις γούστα ρε μεγάλε; Αφού εσύ δεν βγαίνεις ποτέ!

- Γι' αυτό δεν βγαίνω, Τάκη.

- Καλά, είσαι και πολύ μαλάκας! Το μουνί δεν περνάει καθόλου από το μυαλό σου;

- Φυσικά και περνάει! Αφού κάθε φορά που σου περιγράφω την κατάστασή μου, χρησιμοποιώ αυτή την λέξη.

- Δεν παλεύεσαι με τίποτα, αδερφέ. Είσαι τελείως εγωιστής και αρνητικός. Όλα σου φταίνε αλλά συνεχίζεις να κάθεσαι μόνος στο σπίτι και να κοιτάς το ταβάνι.

- Εχει κι αυτό τη γοητεία του...

- Είσαι βλάκας! Γύρω σου γίνεται χαμός, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι να γνωρίσεις, να επικοινωνήσεις, να κάνεις τα πάντα... εξάλλου, πριν 4-5 χρόνια εσύ μου έλεγες ακριβώς τα ίδια πράγματα για να με πείσεις!

- Τελικά σε έπεισα, απ' ότι φάνηκε. Και τώρα τι θέλεις δηλαδή; Να υποκριθώ;

- Έστω! Εξάλλου είναι κάτι που ξέρεις να κάνεις όταν χρειάζεται!

- Βαριέμαι, Τάκη. Ακόμη και να μου δοθεί η ευκαιρία να επικοινωνήσω με ανθρώπους που με ενδιαφέρουν, δεν θέλω να μπω στον κόπο...

- Και τι σκοπεύεις να κάνεις με τη μπουγάτσα που έχεις σφηνωμένη στον εγκέφαλό σου;

- Τίποτα, Τάκη.

- Τώρα τι κάνεις; Απόψε τι θα κάνεις; Αύριο; Στο μέλλον;

- Η απάντηση είναι «τίποτα», Τάκη.

- Να πας να γαμηθείς! Εγώ φταίω που ασχολούμαι!

- Να' σαι καλά φίλε μου...

- Σ' αφήνω στη μιζέρια σου. Άντε, γεια, μαλάκα!

- Καλή διασκέδαση ψηλέ...



Κρακ!μπιιιιιιιιπ!

&*&5%#43$%#@4%@




- Έλα, Τάκη;

- Τι θέλεις;

- Ποιο είπαμε ότι είναι το «γνωστό μέρος»;

GIN (Friday, March 03, 2006)

Απόψε δεν μπορώ καθόλου να κοιμηθώ. Δύο είναι τα ερωτήματα που με βασανίζουν: πρώτον, πώς να βρεθώ ξαφνικά με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στα χέρια μου και, δεύτερον, ποιος είναι ο λόγος που σπανίως αισθάνομαι άνετα, είτε περιβάλλομαι από πολλούς, είτε από λίγους ανθρώπους. Το πρώτο ερώτημα το σκεφτόμουν πολλή ώρα και είναι γεγονός ότι δεν βρήκα ικανοποιητική απάντηση. Τώρα σκέφτομαι περισσότερο το δεύτερο. Σίγουρα αισθάνομαι άνετα όταν είμαι μόνος. Άρα, η πιθανότητα που θέλει το πρόβλημά μου να προέρχεται εξ ολοκλήρου από μένα, μάλλον πρέπει να αποκλειστεί. Η ανησυχία και η αμηχανία που εμφανίζονται όταν βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους, ίσως σχετίζονται με το ότι μεγάλωσα βλέποντας πολύ λίγους ανθρώπους και για πολύ λίγο χρόνο, σε σχέση με τα κανονικά παιδιά. Επίσης, αποφεύγω εσκεμμένα και κατ' εξακολούθησιν τα βλέμματα των άλλων. Υπήρξαν και στιγμές που δεν το έκανα, αλλά τότε το απολάμβανα, για κάποιον λόγο. Εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν κοιτώ - παρά μόνον ελάχιστα και συνήθως κρυφά - τους ανθρώπους στα μάτια.

Λέω να ακούσω ξανά τον δίσκο των Kinks.

Η βελόνα του πικάπ έχει μαζέψει τόσο χνούδι που σχεδόν φταρνίζομαι όταν πλησιάζω το πικάπ. Οι ήχοι ακούγονται αλλοιωμένοι. Έχω μια παλιά οδοντόβουρτσα, ίσως να δώσω λύση στο πρόβλημα αν τη καταβρέξω με οινόπνευμα και τρίψω ελαφρώς τη βελόνα με αυτήν.

Στην αρχή εκνευριζόμουν που δεν έχω δίκτυο στο σπίτι και αναγκάζομαι να δημοσιεύω τα παραληρήματά μου οψίμως. Τώρα δε με νοιάζει και τόσο. Με ενοχλεί μόνο η στιγμή που θα τα διαβάσω την επόμενη μέρα πριν τα τοποθετήσω ως post. Αλλά, κι αυτό δε με χαλάει πια, είναι κάτι σαν το Listerine.

Ο δίσκος έχει πολλές γρατσουνιές. Είναι μάλλον από το πολύ παίξιμο.

Η ώρα είναι 1 και 30. Η γάτα μου, η Ρίτα, κοιμάται και πάλι. Στην ίδια θέση, στην ίδια στάση. Μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό, θα το εκλάβω ως αξίωμα από δω και πέρα. Δεν πρόκειται επίσης να αλλάξει και η τάση μου να την ξυπνώ αγενώς και θορυβωδώς. Συνήθως έτσι φέρομαι σε όποιον συμπαθώ.

Η τελευταία σοβαρή συζήτηση στην οποία συμμετείχα ήταν πριν από 2 εβδομάδες περίπου. Ο χώρος ήταν μια ταβέρνα και το θέμα ήταν "κατά πόσο η άνεση μεταξύ δυο ανθρώπων (άνδρα - γυναίκας) επιτρέπει το πέρδεσθαι αμφοτέρων, χωρίς να δημιουργείται θέμα τακτ". Δεν κάνω πλάκα, μιλούσαμε για πορδές και ντροπές καθ' όλη τη διάρκεια της συνεστίασης.

Ο δίσκος κόλλησε στο Sunny Afternoon. Η στατιστική που προκύπτει λέει πως αυτό είναι το πιο πολυπαιγμένο κομμάτι του δίσκου.

Μου αρέσουν πολύ οι δίσκοι βινυλίου. Τώρα, σκοπεύω να ακούσω έναν από τους πλέον αγαπημένους μου: Lucifer's Friend - "Banquet". Όταν τον πρωτοάκουσα, ήμουν μαθητής 1ης Λυκείου. Από τότε, δεν ξανάκουσα κάτι παρόμοιο. Η μοναδικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Η γάτα φταρνίστηκε και ξύπνησε από το σόλο των πνευστών. Ωστόσο, κούνησε μόνο το κεφάλι της και ξαναβυθίστηκε στη ρέμβη. Πράγμα που μάλλον οφείλεται στο σόλο των εγχόρδων που ακολούθησε.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα λέγεται "Ask the dust" και είναι του John Fante, μέντορα του Bukowski. Κατάλαβα ακόμα πιο πολλά για τον Bukowski και το γράψιμό του μετά από την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου. Αν και διάβασα το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου στην τουαλέτα (παρεμπιπτόντως, είναι σίγουρα η μικρότερη τουαλέτα του κόσμου) δε νιώθω καθόλου άσχημα. Ίσα ίσα, του έδωσα την πρέπουσα προσοχή.

Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η επόμενη σοβαρή συζήτηση της οποίας θα γίνω μάρτυρας και κοινωνός. Ελπίζω να μην αφορά στη θρησκεία.

Διψάω πολύ. Καλύτερα να φέρω ένα Ζαγόρι να το χω δίπλα μου. Φταίει μάλλον το γεγονός ότι πίνω τζιν. Τώρα θυμήθηκα και ένα τραγούδι των Skin Alley το οποίο λέει: "I've been living in sin, I've been smokin' cigars and drinkin' gin".

Μόλις ανακάλυψα ότι το νερό είναι η λύση στο πρόβλημά μου. Διάολε, είναι πιο νόστιμο κι από τον ιδρώτα του θεού, όπως θα έλεγε και ο Bart Simpson. Κατέβασα αργά τρεις γουλιές και τώρα απολαμβάνω ξανά το τραγούδι που λέγεται "Spanish Galleon".

Αυτοί οι τύποι που δημιούργησαν το South Park έχουν καταπληκτικές ιδέες. Σήμερα, πριν πάω στη δουλειά, είδα ένα επεισόδιο στον υπολογιστή. O Cartman ήθελε να σπάσει πλάκα με τον Butters, ως συνήθως. To επεισόδιο ξεκίνησε με τον Cartman να συναντά τους υπόλοιπους τρεις και να τους ανακοινώνει ότι μόλις έκανε στον Butters ένα Hitler. Αυτό που είχε κάνει ήταν ότι έβαλε το δάχτυλο στην κωλοτρυπίδα του και πασάλειψε τον Butters στο σημείο ανάμεσα στη μύτη και το στόμα, ενώ εκείνος κοιμόταν. Το αποτέλεσμα ήταν ο Butters να ξυπνήσει με ένα σκατένιο χιτλερικό μουστάκι (δεν κοίταξε και στον καθρέπτη ο μαλάκας) και να ρωτά καθ' όλη τη διάρκεια του επεισοδίου: "Heey yyoouu guys...something sssmellls funny, don't you think?". Θέλω να μου δοθεί κι εμένα η ευκαιρία κάνω Hitler σε κάποιον. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα στο στρατό, σε έναν λοχία που μου την έσπαγε.

Η ώρα είναι 2 και 17. Η γάτα κοιμάται, έχοντας μετατοπίσει μόνο το πίσω δεξί πόδι της μερικές μοίρες.

Ο δίσκος των Lucifer's Friend έχει επίσης γρατσουνιές.

Η στρατιωτική σκελέα που φορώ για πυζάμα με ζεσταίνει πλέον πάρα πολύ. Έχει και μια τεράστια τρύπα, στο σημείο που καλύπτει τη βουβωνική χώρα. Εκείνο είναι το πιο δροσερό σημείο.

Το τζιν τελειώνει και δεν έχω απόθεμα. Δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ και αύριο το πρωί έχω ιδιαίτερο μάθημα. Μήπως μια μπίρα θα με βοηθούσε;

Amstel. Όχι γιατί έτσι μου αρέσει (θα προτιμούσα μια Staropramen) αλλά γιατί είναι η μόνη που έχω, τόσο σε θέμα μάρκας, όσο και σε θέμα διαθέσιμης ποσότητας.

Αύριο λέω να γράψω μουσική στον υπολογιστή. Κάτι κινηματογραφικό ίσως.

Μάλλον ήρθε η ώρα να πέσω στο κρεβάτι. I've been living in sin, I've been smokin' cigars and drinkin' gin...

DAYS (Friday, March 03, 2006)

22:26

Απόψε, καθώς παρακμάζω βλέποντας τηλεόραση, συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διαφημίσεων αφορά συσκευές κινητής τηλεφωνίας, αυτοκίνητα και τράπεζες. Ανακαλύπτω συμπτωματικά ότι το κινητό μου και το αυτοκίνητό μου είναι πολύ παλιά και δεν χρωστώ, ούτε έχω πάρει ποτέ κάποια κάρτα ή δάνειο από τράπεζα. Αυτό βέβαια ακούγεται σαν (και πιθανότατα είναι) ηλίθιο μικροαστικό κόμπλεξ. Ανακαλύπτω επίσης ότι για να ξεφορτωθεί κανείς και τα τρία (κινητά, αυτοκίνητα και τράπεζες), η λύση είναι μία: καύση. Το αμέσως επόμενο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι, τόσο οι τράπεζες, όσο και οι εταιρίες αυτοκινήτων και κινητής τηλεφωνίας μπορούν να με προσθέσουν στη λίστα των "ναυαγίων", των πελατών, δηλαδή, οι οποίοι δεν αποτελούν πηγή κέρδους για αυτούς. Είναι σίγουρο ότι είμαι ναυάγιο, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι έχω εξωκείλει σε άλλη ακτή.

Το περιοδικό T3 διατείνεται ότι τα gadgets είναι το νέο στιλ. Θα ήθελα να μάθω ποιο είναι το παλιό (όπως επίσης και τι διάολο εννοoύν με τον όρο "στιλ").

22:42

Αποφάσισα να σκαλίσω λίγο ένα software που προσομοιώνει ένα πληκτροφόρο όργανο με διάφορους, κυρίως διαστημικού τύπου, ήχους (δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα). Λέγεται Pro53. Αν κάποιος έχει ένα midi-κλαβιέ και το συνδέσει στον υπολογιστή, μπορεί να παίξει με τους ήχους αυτού του οργάνου. Εγώ δεν έχω κλαβιέ. Ανακάλυψα όμως ότι τα πλήκτρα του πληκτρολογίου κάνουν τη δουλειά. Το μόνο που δεν δοκίμασα ακόμη είναι αν, γράφοντας συγκεκριμένες λέξεις, αυτές παράγουν μια εύηχη μελωδία. Θα δοκιμάσω γράφοντας τη λέξη "σκατά". Ευελπιστώ ο ήχος που θα βγεί να έχει blues χροιά.

22:47

Τελικά, ο ήχος ήταν τελείως διάφωνος. Ένα ασυνάρτητο πράγμα.

22:55

Ξέρω ότι είμαι μαλάκας αλλά, σήμερα, το αισθάνθηκα κιόλας. Συμπεριφέρθηκα μαλακισμένα σε μερικούς ανθρώπους. Στην αρχή ήταν απολαυστικό αλλά μετά με κούρασε και αισθάνθηκα άδικος. Κάποιος κλάδος της κοινωνικής ηθικής κυριάρχησε στη συνείδησή μου και σταμάτησα, ελπίζω εγκαίρως.

23:02

Εδώ και κάποια ώρα παίζει μια ταινία με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και τον Έντι Μέρφι. Υπάρχουν στιγμές που την παρακολουθώ και ντρέπομαι για αυτό ρε γαμώτο. Τώρα τελειώνει. Τελείωσε. Ώρα να κλείσω την κωλοτηλεόραση. Και τον υπολογιστή. Θα βάλω να ακούσω έναν δίσκο των Kinks. Μου αρέσουν πολύ οι στίχοι τους, έχουν μια λεπτή ειρωνεία αλλά και πίκρα μαζί.

23:17

Well-respected Man
Days
Sunny Afternoon
Dandy
Waterloo Sunset

Το Days είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει γραφτεί για χωρισμό.

23:39

Η γάτα μου κοιμάται εδώ και πάρα πολλή ώρα χωρίς να έχει αλλάξει στάση. Γεννήθηκε με σπασμένη ουρά και είναι γενικότερα καρναβάλι, όσον αφορά στα χρώματα. Επίσης είναι δύστροπη και βουλιμική. Τουλάχιστον 3 από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα τη συνοδεύουν. Κοιμάται αδιαλείπτως και το θέαμα με προκαλεί να την ξυπνήσω αγενώς.

23:43

Τη γλίτωσα με μερικές γρατσουνιές. Είναι μεγάλη κουφάλα η γάτα μου. Επίσης, εύχομαι να σταματήσω να χρησιμοποιώ υπερβολικά κτητικές και προσωπικές αντωνυμίες:Είναι μεγάλη κουφάλα η γάτα: έτσι είναι καλύτερα.

DESERT BOSSA (March 1, 2006)

22:26

Απόψε, καθώς παρακμάζω βλέποντας τηλεόραση, συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διαφημίσεων αφορά συσκευές κινητής τηλεφωνίας, αυτοκίνητα και τράπεζες. Ανακαλύπτω συμπτωματικά ότι το κινητό μου και το αυτοκίνητό μου είναι πολύ παλιά και δεν χρωστώ, ούτε έχω πάρει ποτέ κάποια κάρτα ή δάνειο από τράπεζα. Αυτό βέβαια ακούγεται σαν (και πιθανότατα είναι) ηλίθιο μικροαστικό κόμπλεξ. Ανακαλύπτω επίσης ότι για να ξεφορτωθεί κανείς και τα τρία (κινητά, αυτοκίνητα και τράπεζες), η λύση είναι μία: καύση. Το αμέσως επόμενο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι, τόσο οι τράπεζες, όσο και οι εταιρίες αυτοκινήτων και κινητής τηλεφωνίας μπορούν να με προσθέσουν στη λίστα των "ναυαγίων", των πελατών, δηλαδή, οι οποίοι δεν αποτελούν πηγή κέρδους για αυτούς. Είναι σίγουρο ότι είμαι ναυάγιο, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι έχω εξωκείλει σε άλλη ακτή.

Το περιοδικό T3 διατείνεται ότι τα gadgets είναι το νέο στιλ. Θα ήθελα να μάθω ποιο είναι το παλιό (όπως επίσης και τι διάολο εννοoύν με τον όρο "στιλ").

22:42

Αποφάσισα να σκαλίσω λίγο ένα software που προσομοιώνει ένα πληκτροφόρο όργανο με διάφορους, κυρίως διαστημικού τύπου, ήχους (δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα). Λέγεται Pro53. Αν κάποιος έχει ένα midi-κλαβιέ και το συνδέσει στον υπολογιστή, μπορεί να παίξει με τους ήχους αυτού του οργάνου. Εγώ δεν έχω κλαβιέ. Ανακάλυψα όμως ότι τα πλήκτρα του πληκτρολογίου κάνουν τη δουλειά. Το μόνο που δεν δοκίμασα ακόμη είναι αν, γράφοντας συγκεκριμένες λέξεις, αυτές παράγουν μια εύηχη μελωδία. Θα δοκιμάσω γράφοντας τη λέξη "σκατά". Ευελπιστώ ο ήχος που θα βγεί να έχει blues χροιά.

22:47

Τελικά, ο ήχος ήταν τελείως διάφωνος. Ένα ασυνάρτητο πράγμα.

22:55

Ξέρω ότι είμαι μαλάκας αλλά, σήμερα, το αισθάνθηκα κιόλας. Συμπεριφέρθηκα μαλακισμένα σε μερικούς ανθρώπους. Στην αρχή ήταν απολαυστικό αλλά μετά με κούρασε και αισθάνθηκα άδικος. Κάποιος κλάδος της κοινωνικής ηθικής κυριάρχησε στη συνείδησή μου και σταμάτησα, ελπίζω εγκαίρως.

23:02

Εδώ και κάποια ώρα παίζει μια ταινία με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και τον Έντι Μέρφι. Υπάρχουν στιγμές που την παρακολουθώ και ντρέπομαι για αυτό ρε γαμώτο. Τώρα τελειώνει. Τελείωσε. Ώρα να κλείσω την κωλοτηλεόραση. Και τον υπολογιστή. Θα βάλω να ακούσω έναν δίσκο των Kinks. Μου αρέσουν πολύ οι στίχοι τους, έχουν μια λεπτή ειρωνεία αλλά και πίκρα μαζί.

23:17

Well-respected Man
Days
Sunny Afternoon
Dandy
Waterloo Sunset

Το Days είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει γραφτεί για χωρισμό.

23:39

Η γάτα μου κοιμάται εδώ και πάρα πολλή ώρα χωρίς να έχει αλλάξει στάση. Γεννήθηκε με σπασμένη ουρά και είναι γενικότερα καρναβάλι, όσον αφορά στα χρώματα. Επίσης είναι δύστροπη και βουλιμική. Τουλάχιστον 3 από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα τη συνοδεύουν. Κοιμάται αδιαλείπτως και το θέαμα με προκαλεί να την ξυπνήσω αγενώς.

23:43

Τη γλίτωσα με μερικές γρατσουνιές. Είναι μεγάλη κουφάλα η γάτα μου. Επίσης, εύχομαι να σταματήσω να χρησιμοποιώ υπερβολικά κτητικές και προσωπικές αντωνυμίες:Είναι μεγάλη κουφάλα η γάτα: έτσι είναι καλύτερα.